23. "Spójrzmy prawdzie w oczy, kiepski jesteś!"

Demi nie czuła się źle. Czuła się tragicznie. Najpierw nie mogła się doczekać pory lunchu, bo z głodu ssało ją od rana, a gdy już weszła do bufetu, to nie dość, że rozbolała ją głowa, to jeszcze wszystko zaczęło jej śmierdzieć. Kawa, sok pomarańczowy, pączki, sałatka owocowa. Wszystko. Nawet świeżo wyfroterowana posadzka spowodowała u niej odruch wymiotny. Musiała stamtąd jak najszybciej wyjść, bo inaczej zwymiotowałaby na miejscu. Teraz trzymała się ściany, bo chyba nie byłaby w stanie iść. W dodatku bolał ją kręgosłup. I brzuch. I głowa. Ten co powiedział, że drugi trymestr jest najlepszy, był kompletnym idiotą. Ludzie patrzyli na nią z przerażeniem. Miała ochotę ich pozagryzać. Gdyby nie to, że strasznie słabo się czuła, to pewnie by to zrobiła. Pogrzebała chwilę w torebce i wyciągnęła z niej małe lustereczko. Przejrzała się w nim i od razu tego pożałowała. Była blada jak ściana. Przypominała wampira, tyle, że brakowało jej ostrych zębów i czerwonych oczu. W dodatku szumiało jej w uszach, a przed oczami zrobiło się ciemno. Myślała, że zemdleje, ale ktoś ją podtrzymał. Obejrzała się za siebie i nieprzytomnym wzrokiem dostrzegła Jake'a prowadzącego ją za ramię do najbliższego krzesła. Miała świetną okazję, by napluć mu w twarz, za to, co zrobił jej przyjaciółce, ale nie miała siły ruszyć nawet ręką.

- Dziękuję. - Wymruczała, modląc się, by ten przeszywający ból głowy zniknął. W dodatku była w wielkim szoku. Wielu idiotów gapiło się na nią, ale nikt wcześniej nie próbował jej pomóc. A gej-kłamca okazał się bohaterem. To prawie tak mało prawdopodobne jak to, że ona i Jonas wybiorą się kiedyś w rejs statkiem. 

- Nie ma za co. Przynieść ci wody? - Miał dziwne wrażenie, że widział ją już gdzieś wcześniej. Jej twarz wydawała mu się znajoma. Głos też. Tylko nie miał pojęcia skąd.

- Tak, chętnie. - Na szczęście czuła się już trochę lepiej i czuła, jak na twarzy pojawiają się jej kolorki. 

Podszedł do pojemnika z wodą i nalał przezroczystego płynu do plastikowego kubeczka. Podał go jej, a on za jednym łykiem wypiła całą zawartość. Siedzieli chwilę w ciszy. Nie wiedział, co ma powiedzieć. 

- Już lepiej? - Spytał, widząc, jak prostuje się na krześle i poprawia sukienkę. Z tego, co słyszał od Court, faceci w firmie, w większości lecieli na nią. Pewnie gdyby sam był hetero też by się za nią ślinił, bo niczego jej nie brakowało, a ciąża jedynie dodała jej uroku. 

- Tak, o wiele lepiej. - Jonas pewnie wyklinał to, że znów nie wróciła na czas. Ale miała go gdzieś. Wszystko miała gdzieś. Najchętniej położyłaby się do łóżka i spała. Wyłączyłaby telefon, włożyła stopery w uszy i wszyscy mogliby ją pocałować w... nos.

- Który to miesiąc? - Zapytał, patrząc na jej brzuch. Nie znał się na tym, za bardzo, bo z ciężarnymi nie miał za wiele do czynienia. Właściwie nie znał żadnej. Żadnej, oprócz niej.

- Piąty. - Nawet całkiem miło jej się z nim rozmawiało. Był chyba pierwszą osobą, na którą dzisiaj nie warczała. Z samego rana dostało się jej matce, która zaczęła z tym swoim "jak ja byłam w ciąży...", co doprowadzało ją do szewskiej pasji, następnie portierowi, któremu zarzuciła rozsiewanie zarazków, a później to już dostawało się praktycznie każdemu. - O właśnie się wypiął. - Pokazała miejsce, w którym pojawiła się mała wypukłość. - I ma czkawkę od rana. To pewnie dlatego, że wczoraj najadłam się czekolady na noc.

-To chłopiec? - Był tym zafascynowany. Bardzo, bardzo, bardzo zafascynowany. 

- Tak, w czerwcu urodzę synka.

*

Joseph sam nie rozumiał, co się z nim dzieje. Obserwował, jak Demi w najlepsze rozmawia z tą ciotą i śmieje się zamiast wracać do swoich zajęć. Powinien być przyzwyczajony do jej zachowania, bo zdarzało się to nie pierwszy raz, gdy olewała obowiązki, no ale dzisiaj to już przesadziła. Mieli dużo pracy przed piątkowym zebraniem zarządu, przygotowywał specjalny trzymiesięczny raport, a do przećwiczenia zostało jeszcze jego przemówienie na sympozjum dotyczącego rozwoju współczesnej architektury przemysłowej. No i musi mu pomóc wybrać krawat, bo mimo wszystko gust miała dobry. To asystentka czy kochanka? A po za tym wyglądała dzisiaj tak... tak ładnie, że nawet pedała takiego, jak Jake mogłaby przeciągnąć na dobrą stronę mocy. Czyżby zazdrość, Joey? O ostatniej uwadze wolał zapomnieć.  Podszedł do nich z bojową miną, wyraźnie wkurzony. 

- Przepraszam, że przeszkadzam wam w tej uroczej konwersacji, ale tu się pracuje. - Spojrzał na nich z zawiścią. lustrując od góry do dołu. - Na ploteczki możecie umówić się później. 

- Źle się poczułam, a Jake mi pomógł. -Napady złości Jonasa nie robiły już na niej najmniejszego wrażenia.

- Jakbyś nie latała za palantami, to miałabyś więcej czasu na odpoczynek i źle byś się nie czuła. - Taak, na pewno uganiała się za co raz to nowymi, aż w końcu wzięła się za geja. Nawet jemu nie mogła odpuścić. 

- Najczęściej to ja latam za tobą! - Już podniósł jej ciśnienie. No nie przeżyłby, gdyby nie rzucił w jej kierunku jakiejś kąśliwej uwagi.

- Taaak, ciekawe kiedy? - Prychnął złośliwie. Co za baba! Wiedźma prawdziwa! 

- A mam ci przypomnieć, jak...

- To ja wam, nie będę przeszkadzać i rzeczywiście  wrócę do pracy. - Podniósł się, jak najszybciej, by opuścić pole bitwy w mgnieniu oka. Słyszał legendy o kłótniach Joe'go i Demi, ale do tej pory nie bardzo w nie wierzył. Teraz był tego świadkiem. I musiał przyznać, że tym razem biurowe plotki miały w sobie wiele z prawdy.

- ... I przestań się mnie czepiać, Jonas! I tak nie masz u mnie szans! 

Nie zauważyli nawet, że Jake zniknął. Byli tak pochłonięci sobą, swoją kłótnią, dogryzaniem i rzucaniem dwuznacznych spojrzeń, że wszystko inne przestało istnieć.

 - Ja się ciebie czepiam?! A mam ci przypomnieć, co się działo na weselu?! - Wolał nie, ale wytrąciła go z równowagi i musiał wyciągnąć najcięższe działo. Uzyskał pożądany efekt, bo Lovato zbladła i wciągnęła ze świstem powietrze. 

- Och, i tak kiepsko ci to szło! - Założyła ręce na piersi i odwróciła się do niego plecami. Na jej nieszczęście, ludzie powyściubiali nosy ze swoich gabinetów. 

- Szło, by mi lepiej, gdybyś się tak nie spieszyła! - Jakoś nie przypominał sobie, by wtedy narzekała. Była raczej zadowolona. Oboje byli.

- Nie spieszyłam się, tylko chciałam to, jak najszybciej zakończyć!

- Na jedno wychodzi!

- Złej baletnicy i rąbek u spódnicy przeszkadza, Jonas! Spójrzmy prawdzie w oczy, kiepski jesteś! 

No teraz to przesadziła! Co ona sobie wyobrażała! Obrażać go w jego prawie własnej firmie! Nie po raz pierwszy i pewnie nie ostatni.

- Jakoś ci to nie przeszkadzało, gdy...

- Przeszkadzało, ale nie miałam wyboru! Jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma! - Spojrzała na niego z wyższością i nie małą satysfakcją. Teraz to ona była górą. Jak zawsze z resztą. 

- Już ja ci pokażę, jak się nie ma co się lubi... - Pociągnął ją za łokieć w stronę swojego gabinetu ku uciesze zaczerwienionych z podniecenia gapiów. - Zobaczysz!

- Puszczaj mnie, Jonas! 

To były ostatnie słowa, które potoczyły się echem po korytarzu. Później zapanowała cisza.

*

Courtney wyrwana z zamyślenia wygrzebała się zza biurka i spojrzała na zegarek. Była tak zajęta tym nowym projektem nowego wieżowca w centrum, że zupełnie straciła rachubę czasu. No ale w końcu to był jedyny dobry sposób na chwilę spokoju dla jej umęczonego umysłu. Przynajmniej nie musiała myśleć o gejowskich numerkach i Nicku, który przez cały czas próbował pokazać jej jak bardzo się zmienił. Na samym początku starała się go ignorować, by po prostu nie szargać sobie nerwów. Niestety jednak był mały problem. Jonas miał to do siebie, że nie dawał łatwo o sobie zapomnieć. Przez całe dnie zatruwał jej życie, skakał wokół i chciał usługiwać na każdym kroku. Powoli miała go serdecznie dosyć. Dzisiaj już resztkami sił starała się nie wybuchnąć. Na całe szczęście Robert wysłał go do ratusza w sprawie jakichś formalności, a ona miała chociaż trochę spokoju. I korzystała z niego najlepiej jak tylko się dało.

Podeszła do szafki, na której zawsze stał dzbanek wypełniony czarnym życiodajnym płynem i kiedy miała już napełnić nim swój ulubiony żółty kubek zza drzwi usłyszała dziwne poruszenie. Mogłaby to zignorować i po prostu wrócić do pracy. Ale nie chciała by ominęło ją coś ciekawego. Bo jedno wiedziała na pewno. W RB Company – skupisku wszystkich największych plotkar  Nowego Jorku nigdy nic nie działo się bez przyczyny. A ona była z natury ciekawską istotą. Taką samą jak cała reszta biurowych sępów szukających sensacji…

- Co się tutaj dzieje? – Szybko wyszła na korytarz i zapytała Ashley, siedzącą w recepcji,  która z otwartymi ustami przyglądała się czemuś, jednocześnie piłując paznokcie. Czasem zastanawiała się jakim cudem miała aż tak podzielną uwagę, by wykonywać aż dwie rzeczy jednocześnie. W końcu nie potrafiła nawet przefaksować głupich papierów kiedy było to potrzebne, a ksero stanowiło dla niej zagadkę już ponad dwa lata.

- Sama  sobie zobacz. –  Wskazała pilnikiem w stronę korytarza prowadzącego do gabinetu wiceprezesa, nadal gapiąc się z takim samym przejęciem jak przed sekundą.

Courtney spojrzała w tamtym kierunku i sama nie wiedziała jak się zachować. Z jednej strony otworzyła aż usta ze zdziwienia, z drugiej zaś miała ochotę roześmiać się jak chora psychicznie. Ta scena wydawała się jej co najmniej nienaturalna. W końcu przywykła do wydzierania się na całe biuro, ale na pewno nie do tego.

- No łaaaadnie.

- To chyba nie wymaga dodatkowego komentarza. – Zaśmiała się cicho i sięgnęła po buteleczkę z wściekło czerwonym lakierem do paznokci.

- Ale też nic nie oznacza… - patrzyła z oddali jak jej przyjaciółka z wściekłą miną mocno gestykuluje tuż przy twarzy swojego szefa, a ten również nie pozostawał jej dłużny. Tyle, że nie wyglądało to na zwykłą kłótnię. A nawet na pewno nią nie było. Kogo ona próbowała oszukać. Oni jawnie ze sobą flirtowali. I to biło po oczach z daleka. W takich momentach jak ten przyznawała w myślach rację Ali. Mimo ze ta dwójka na co dzień  zachowywała się jak dwójka rozwydrzonych przedszkolaków walczących o ulubioną zabawkę.

- No proszę cię… - Greene obdarzyła ją pełnym dezaprobaty spojrzeniem. – Przecież widać, że nie rozmawiają o jakichś głupich domkach na zadupiu.

- Chyba masz rację.

- Nawet na pewno. – Wstała i pochyliła się ponad kontuarem, ostentacyjnie szepcząc jej do ucha. - Nie wiem jak tobie, ale mnie wygląda to na grę wstępną.

Courtney już miała wyśmiać niedorzeczność wypowiedzi Ashley, kiedy jak na zawołanie sytuacja w holu kilkanaście metrów dalej obrała zupełnie nieoczekiwany przez nią przebieg. Z niedowierzaniem przyglądała się, jak Joe wciąga Demi do gabinetu, a ona jakoś niespecjalnie mu się opiera.

- A nie mówiłam? – Greene wyraziła swój triumf wyniosłym spojrzeniem.

Court jednak już jej nie słuchała. Niemal pędem popędziła do pracowni, gdzie zostawiła swoją komórkę i momentalnie wybrała numer Alice. Po dwóch sygnałach, które wydawały się jej być wiecznością w końcu odebrała.

- Ali, lepiej usiądź. Zgadnij czego przed chwilą byłam świadkiem…

Nie ma to jak te gorące biurowe ploteczki.