26. "To, do zobaczenia, pozdrów młodego, jak się obudzi."

- Na pewno masz dzisiaj wolne? - Ali usiadła swojemu mężowi na kolanach, w czasie gdy on przeglądał wiadomości w laptopie. Zabrała mu kubek z kawą i upiła z niego łyk, by następnie wtulić się w silne ramiona mężczyzny. Nie mogła uwierzyć, że spędzą razem cały dzień, bo od dwóch miesięcy się to nie zdarzyło. Po za tym miała co do niego kilka planów...

- Na pewno. - Pocałował ją w usta i uśmiechnął się. Był szczęśliwy, że zakończyli długą i wyczerpującą sprawę, która pochłaniała wiele czasu i energii. Dzisiaj miał przerwę i mógł spędzić z Al tyle czasu ile pragnął, a bardzo się za nią stęsknił. Miał zamiar porwać ją zaraz do sypialni i nie wypuszczać z niej do końca dnia. - Czemu pytasz? - Położył dłoń na jej kolanie i musnął jej szyję ustami. Tak, dzień naprawdę zapowiadał się cudownie.

- Bo nie mogę w to uwierzyć. - Przejechała palcami po jego włosach i pocałowała go. Obdarzali się drobnymi pieszczotami przez jakiś czas, jak para nastolatków, która dopiero poznaje siebie nawzajem. Po chwili odkleili się od siebie, a blondynka ponownie wtuliła się w męża. - Keeevin, kochasz mnie? - Spytała po chwili ciszy, patrząc mu prosto w oczy i przeciągając głoski w jego imieniu, jak mała dziewczynka, która pragnie coś dostać.

- Bardzo cię kocham. - Zabrał kosmyk włosów, wpadający jej do oka i pogłaskał po policzku. Mieli trochę problemów, ale w chwilach takich, jak ta, był pewien, że spędzą ze sobą resztę życia.

- A zrobisz coś dla mnie? - Zaczęła bawić się guzikiem od jego koszulki i zrobiła minę, która zawsze na niego działała. Dzięki niej nie potrafił jej nigdy niczego odmówić. Na dodatek pocałowała go namiętnie, lekko przygryzając jego dolną wargę. Teraz na pewno uda jej się wprowadzić swój plan w życie.

- Co tylko chcesz. - Przesuwał dłońmi po jej talii, zdekoncentrowany jej bliskością. Gdyby nie to, że ciekawiło go, co ma mu do powiedzenia, to pewnie nie pozwoliłby jej już nic powiedzieć.

- Chodźmy się przebadać dzisiaj. - Wypowiedziała te słowa na jednym wdechu, czekając na jego reakcję. Nie prosiłaby go o to, gdyby naprawdę tego nie pragnęła. Uznała, że skoro się starają i nic im z tego nie wychodzi, to może przyda im się wsparcie medyczne, a przynajmniej rozwieją wątpliwości, że są zdrowi i nic im nie dolega. - Umówiłam już nas w klinice leczenia niepłodności i... - Podniósł się z krzesła, prawie zrzucając ją z kolan. Mogła się domyśleć, że tak zareaguje. W końcu cały czas powtarzał, że po prostu nie nadeszła jeszcze ich pora na dziecko, ale już nie długo będą się nią cieszyć. Ona co raz mniej w to wierzyła, a im więcej przeglądała stron w internecie na temat bezpłodności tym bardziej się niepokoiła.

- Ali... - zaczął po chwili. - Jesteśmy młodymi, zdrowymi ludźmi, którym nie potrzebni są żadni lekarze. - Złapał ją za dłoń i przyciągnął do siebie, jak najbliżej się dało. - Po co nam oni skoro zaraz możemy wziąć się do roboty... - Wyszeptał jej do ucha i pocałował w szyję.

- Kevin, ja mówię poważnie. - Wyrwała mu się, zła i smutna zarazem i skrzyżowała ręce na piersi.

- Ja też. - Naprawdę czasem nie rozumiał swojej żony i jej potrzeby spełnienia wszystkich marzeń od razu. Jego oczywiście też to denerwowało, bo bardzo chciał zostać ojcem, ale skupiał się na innych sprawach i czekał. Cierpliwie czekał na ten moment. No i oczywiście, kiedy tylko mógł, działał. Tak, jak chciał to zrobić dzisiaj. - I uwierz mi, że mój pomysł jest lepszy...

- Ja wiem, ale badania nam na pewno nie zaszkodzą, a ja chcę być w końcu spokojna, że wszystko jest w porządku.

Kevin zastanowił się chwilę. Spokój Al był dla niego najważniejszy i miał nadzieję, że dzięki wizycie u lekarza, nabierze trochę optymizmu i radośniej spojrzy w przyszłość.

- Jesteś pewna, że ci to pomoże? - Chciał się tylko upewnić, by nie wyszło, że będzie się stresować jeszcze bardziej niż przed.

- Tak, jestem. - Wiedziała, że już się zgodził i bardzo ją to cieszyło.

- W takim razie, zróbmy to.

Ze szczęścia zapiszczała, jak dziecko i rzuciła się mu na szyję. Pocałowała go czule w usta i przytuliła się do niego.

- Ale i tak, jak wrócimy do zajmiemy się tym po swojemu...

- Erotoman.

- I za to mnie właśnie kochasz.

*

Demi miała już dość. Serdecznie dość życia, ciąży, swojej pracy, butów na obcasie i tego cholernego spotkania zarządu, w czasie którego myślała, że urodzi przedwcześnie. Miało trwać godzinę, a przedłużyło się do trzech, bo kilku udziałowców nie mogło dogadać się z Robem. Myślała, że ich rozszarpie, kiedy, jak uparte osły, nie chcieli się zgodzić na kilka podpunktów nowej umowy, twierdząc, że jest ona niekorzystna dla całej firmy. Dopiero Jonas zdołał ich jakoś przekonać do zmiany zdania i dzięki niemu spotkanie zakończyło się wreszcie. Po raz pierwszy była mu niezmiernie wdzięczna. Z trudem, ale dotoczyła się do jego gabinetu, podczas gdy on jeszcze wydawał polecenia Ashley. Ostrożnie usiadła na sofie, marząc jedynie o tym, by ściągnąć buty i poleżeć chwilę. I pewnie, by to zrobiła, ale Jonas wściekał się dzisiaj o byle co, a ona nie miała ochoty, by stoczyć z nim bitwę. W dodatku synek szalał tak mocno w jej brzuchu, że sprawiał wrażenie, że zaraz z niego wyjdzie. Obił jej chyba wszystkie wnętrzności.

- Lovato, szykuj się, za chwilę mamy spotkanie. - Wpadł do gabinetu, prawie warcząc na wiedźmę. Był tak cholernie wściekły, że nie silił się na uprzejmości. Inwestorzy się burzyli i to on miał załagodzić ich gniew i trochę uspokoić.

Wstała posłusznie, wyklinając go w myślach od najgorszych. Nagle poczuła tak ostry ból, przeszywający ją na wskroś. Zgięła się w pół i syknęła. Próbowała się wyprostować, ale wtedy ponownie dostała w żebra od swojego synka. Zaklęła pod nosem.

- Co ci jest? Coś cię boli? - Podbiegł do niej natychmiast, przerażony jej stanem. Chciał, żeby już urodziła. Przynajmniej wtedy, co chwila nie przyprawiałaby go o zawał serca. Nie tracił jednak zimnej krwi, złapał ją za dłoń, pomógł usiąść na sofie i sam zajął miejsce obok.

- Nie, już lepiej, dzięki. - Pogłaskała się po brzuchu, a maluch się uspokoił. Zastanawiała się jedynie, jak długo to potrwa. Jednak, jak znała swoje dziecko, nie więcej niż dziesięć minut. Gdy się już rozszalał, to na dobre i dopiero kiedy zaczynała mówić do niego szeptem, zasypiał. Przynajmniej tak jej się wydawało. - To tylko mały znów szaleje. - Pokazała na swój ciążowy brzuszek i uśmiechnęła się delikatnie, bo chociaż stan błogosławiony nie był wcale tak błogosławiony, jak głosiły poradniki dla ciężarnych, to i tak nie umiała się złościć na swojego maluszka, który ważył już prawie dwa kilo.

Joe nie wiedział, co dokładnie się z nim dzieje, ale bezwiednie położył rękę na brzuchu Lovato, czując chyba piąstkę albo maleńką stópkę. Ona się nie sprzeciwiła, co go zdziwiło, ale i w jakiś sposób ucieszył. A potem zrobił coś, czego sam po sobie się nie spodziewał. Przyłożył usta do jej brzucha i słowa jakoś same wypłynęły z jego gardła.

- Młody, przystopuj trochę i nie denerwuj mamusi... - Chyba nie posłuchał prośby, bo obdarzył Joe'go solidnym kopnięciem. Teraz przynajmniej częściowo mógł zrozumieć przez co przechodziła Lovato każdego dnia. - Chyba mnie nie posłuchał. - Odezwał się do Lovato, robiąc przepraszającą minę.

- Nie przejmuj się, mnie też nie słucha... Zupełnie nie wiem po kim jest taki uparty. - Była zdziwiona podejściem Jonasa, bo nie znała go od tej strony, a mile ją zaskoczył. Okazał jej synkowi dużo ciepła, w przeciwieństwie do innych facetów z firmy, którzy nie przepuszczali jej nawet w kolejce do bufetowej kasy, udając że jej nie widzą. Chamy!

Na te słowa chciał jej odpowiedzieć coś złośliwego, ale ugryzł się w język. Obojgu wystarczyło już stresów na ten dzień. No i jeszcze młody, by się bardziej rozszalał...

- Odwiozę cię do domu. - Wiedział, że przyda jej się odpoczynek, a nie była już mu tak bardzo potrzebna w firmie. Wszystkie najważniejsze sprawy już pozałatwiali...

- A co z inwestorami?

Cholera! Inwestorzy! Przez to wszystko kompletnie o nich zapomniał. Spojrzał na zegarek. Już byli spóźnieni.

- Odwiozę cię do domu i sam pojadę na spotkanie. - To był dobry pomysł, kóry być może nie rozwścieczy jego rosyjskich inwestorów i tak już nie źle rozeźlonych. - Jak jeszcze trochę poczekają to nic im się nie stanie. - Uśmiechnął się do niej zachęcająco.

- To chodźmy już.

*

- Ashley zadzwoń do Siergieja i powiedz mu, że trochę się spóźnię, bo coś mnie zatrzymało. - Poinstruował po raz kolejny recepcjonistkę i spojrzał na Lovato, która ledwo stała na nogach.

- Już się robi. - Chwyciła za telefon, zastanawiając się, co też takiego ich zatrzymało. Następnie spojrzała na Demi. Dziewczyna poprawiała sukienkę i wyglądała na zmęczoną. No tak to "zatrzymanie" musiało wiązać się z tym, co robili za zamkniętymi drzwiami biura Joe. Gdy tylko zdążyli odejść wykonała następny telefon. - Hej, nawet nie wiesz, co się stało. Joe i Demi znów się zamknęli razem w gabinecie i zabawili tam całkiem dłuuugo.

*

- Poczekaj, pomogę ci. - Zatrzymał się pod apartamentowcem, w którym mieszkała i widząc, że ma problemy z wydostaniem się z samochodu, zaoferował swoją pomoc. Podał jej dłoń, a drugą ręką podtrzymał jej plecy. Jego sportowy wóz nie nadawał się dla ciężarnej kobiety, ale jakoś sobie poradzili.

- Dziękuję. - Uśmiechnęła się, rozmasowując obolały krzyż. Przydałby się jej masaż z prawdziwego zdarzenia. Wtem, machinalnie spojrzała na dłonie Jonasa. Na pewno nadawały się do tego znakomicie... Odrzuciła jednak te myśli tak szybko, jak się pojawiły. - Może wejdziesz na górę, chociaż na chwilę? - Wiedziała, że nie miał czasu, ale tylko tak mogła mu się odwdzięczyć.

- Nie mogę, Rosjanie nie lubią czekać, a i tak wystawiliśmy ich cierpliwość na wielką próbę. - Żałował, że nie może skorzystać z jej propozycji i spędzić chociaż jednego miłego popołudnia w jej towarzystwie. Bo przecież mogą mieć ochotę się pozabijać. - Szkoda, że nie możesz jechać ze mną, Siergiej ma do ciebie słabość, na pewno byś go udobruchała. - Uśmiechnął się, czując ukłucie zazdrości.

- To może, jak będziesz wracał? - Spytała, nie rezygnując ze swojego zaproszenia.

- Jeśli szybko się uwinę... - Urwał, patrząc na zegarek. - To, do zobaczenia, pozdrów młodego, jak się obudzi.

*

Nick z ogromnym uśmiechem na ustach spacerował spokojnie kolejną tego popołudnia barcelońską uliczką, opiekuńczo obejmując Courtney w pasie. Właściwie to nie pamiętał już kiedy ostatnio był tak szczęśliwy. Cały czas nie mógł uwierzyć, że jednak zgodziła się przyjechać  z nim tutaj, do tego hiszpańskiego raju na ziemi. Zdecydowanie Barcelona była najpiękniejszym miastem, jakie dotychczas miał szanse odwiedzić. Do tego jeszcze w towarzystwie, którego nie zamieniłby na nic innego. Jednym słowem wszystko było idealne. Pogoda, z nieustającym słońcem, które raczyło ich od wczesnego ranka do późnego popołudnia, ludzie będący dużo bardziej uprzejmi i mniej zaaferowani pracą. Wszystko tu było inne. Spokojniejsze. Lepsze. Jednym słowem, idealne. Z każdą kolejną sekundą obserwowania promiennego uśmiechu Courtney kompletnie zakochanej w barcelońskim klimacie i architekturze, upewniał się, że wyjazd ten był strzałem w dziesiątkę. Wreszcie coś zaczęło iść po jego myśli, dlatego też ostatnią rzeczą jakiej teraz pragnął, był powrót do Nowego Jorku.

- Mam nadzieję, że masz jeszcze trochę siły. -  Wyszeptał jej cicho do ucha, kiedy oparła spokojnie głowę na jego ramieniu. To wszystko zdawało się być jak kadr ze łzawej komedii romantycznej. Zero komórek, łączności ze światem, pracy. Tylko oni i nic więcej.

- To zależy na co... -  odpowiedziała kokieteryjnie i z pełną premedytacją przygryzła dolną wargę, na samą myśl tego, w jaki sposób spędzali tu każdą noc od chwili przyjazdu.

- Dobrze wiedzieć.

- Więc? -  Zatrzymała się na chwilę i czekała na dalszy ciąg wydarzeń.

- Nie, tym razem nie chodzi mi o to. - Zaśmiał się po cichu. -  Zarezerwowałem dla nas stolik w przyjemnej knajpce niedaleko naszego hotelu, ale zanim, mam dla ciebie pewną niespodziankę...

- A powiesz mi jaką?

- Wtedy to już nie byłaby niespodzianka. - Stwierdził z udawaną powagą i splótł jej palce ze swoimi, na co zareagowała delikatnym uśmiechem. - Proszę cię, Court, za chwilę się dowiesz. - Doskonale wiedział, że panna Stone nie lubiła niespodzianek. Nie chodziło tu o samą ideę, a charakter ukochanej, która była okropnie niecierpliwa.

- No nie wiem....

- Przecież cię nie porwę i nie będę więził, przynajmniej na razie nie mam takich planów. -  Zaśmiał się cicho i pociągnął swoją ukochaną w tylko sobie znanym kierunku, pomimo jej sprzeciwów.

- No idę już, idę.

Przez następny kwadrans powolnym krokiem przemierzali boczne katalońskie uliczki na obrzeżach miasta. Słońce powoli zaczynało chować się za horyzontem, więc większość turystów zawędrowała na pobliską plażę, dzięki czemu nie było już tak tłoczno, jak jeszcze kilka godzin temu. Właściwie było mu to na rękę. Głównie dlatego, że chciał, by ten wieczór był wyjątkowy dla nich obojga, dlatego też dołożył wszelkich starań, aby ostatni dzień w tym istnym raju na ziemi zapadł Courtney głęboko w pamięć. Bo o to, że jej się spodoba nie musiał się martwić. To akurat wiedział doskonale. Zbyt długo się już znali, by miał wobec tego jakiekolwiek wątpliwości.

- Zaczekaj chwilę. - Zatrzymał się niewiele ponad pięćdziesiąt metrów od celu ich wyprawy i zaczął usilnie szukać czegoś w tylnej kieszeni spodni. - Jeszcze tylko  jeden malutki, drobniutki szczegół...

- Niech zgadnę, kolejna niespodzianka?

- Chyba jestem dzisiaj za bardzo przewidywalny. -  Mruknął pod nosem, a po chwili Court poczuła jego dłonie w okolicach swojej twarzy. - Mam nadzieję, że to trochę poprawi moją reputację... - Jak się okazało szukał przepaski, której delikatny materiał kilkanaście sekund później spoczął na jej oczach, uniemożliwiając widzenie czegokolwiek. Mimo że nie lubiła niespodzianek, postanowiła docenić jego starania. Czuła się zdecydowanie nieswojo, jednak ufnie złapała go za dłoń i pozwoliła mu się prowadzić w nieznane. Nie sądziła, że Nick - zawsze ułożony, pochłonięty ponad wszystko pracą może być romantykiem. Przyjemnie ją zaskoczył.

- Nicky, proszę cię...

- Jeszcze tylko krótka chwila. - Jego donośny śmiech odbił się echem pośród pustej uliczki. Była już poważnie zniecierpliwiona, a on dalej bawił się w pana tajemniczego, co więcej, bardzo mu się to podobało  Naprawdę chciała już zdjąć tą cholerną opaskę , aby dowiedzieć się, gdzie ją prowadzi. - A teraz mała odmiana, uważaj, bo przed nami są trzy stopnie. - Stwierdził i pomógł jej powoli pokonać ostatnią przeszkodę.

Zatrzymali się w niemożliwym do określenia dla niej punkcie. Z niecierpliwością czekała aż w końcu zdejmie jej opaskę, jednak ta chwila odwlekała się niemiłosiernie. Zamiast tego Nick puścił jej dłoń, zabrzęczał bliżej nieznany pęk kluczy, a po chwili usłyszała trzask otwieranego zamka, co zaintrygowało ją jeszcze bardziej. Naprawdę chciała już zdjąć tą cholerną opaskę , aby dowiedzieć się, gdzie się znajdowali. Jednak najmłodszy Jonas wyraźnie nie popierał pośpiechu.

- Długo jeszcze zamierzasz mnie tak trzymać? - Zapytała z ostatkami cierpliwości, zakładając ręce na piersiach. Nie usłyszała odpowiedzi. Zamiast tego poczuła jak jego duże dłonie obejmują ją w pasie, a wargi powoli i niespiesznie pieszczą jej szyję. Nie mogła zaprzeczyć, było to całkiem przyjemne, ale nadal czekała, aż w końu przestąpi do sedna sprawy.

- Dopóki nie przestaniesz zrzędzić...

- Nicky, doskonale wiesz, że nie lubię takich zabaw. - Stwierdziła siląc się na zdecydowany ton, jednak było to dla niej naprawdę ciężkie, zważywszy, że Jonas dalej pastwił się nad nią w najlepszy z możliwych sposobów.  - I wcale... - urwała w momencie kiedy przygryzł płatek jej ucha. - Nie zrzędzę.

- Nawet nie wiesz, jaka piękna jesteś, kiedy się złościsz... -  wyszeptał jej do ucha i jedną ręką odgarnął jej włosy z karku. Naprawdę nie mógł doczekać się by zobaczyć reakcję Courtney na to wszystko, co przygotował, ale chciał jeszcze chwilę ją pomęczyć.

- A ty, jak bardzo mnie irytujesz tymi swoimi romantycznymi zapędami.

- Sama mówiłaś, że za mało się starałem. - Zaśmiał się po cichu. Rzeczywiście wtedy miała rację, jednak teraz za wszelką cenę, każdego dnia pobytu tutaj, w Barcelonie, starał się udowodnić Court jak bardzo się zmienił, a dzisiaj, ostatniego dnia w tym raju na ziemi, postanowił dosadnie pokazać jak bardzo mu na niej zależy.

- Popadasz ze skrajności w skrajność, skarbie.

Tym razem nie odpowiedział jej kolejną zaczepką. Zamiast tego przystąpił do czynów i sprawnie rozprawił się z opaską spoczywającą na oczach ukochanej. Materiał ustąpił, a Courtney stanęła jak wryta, z lekko rozchylonymi wargami. Zupełnie nie przypominała tej buntnej, kokieteryjnej dziewczyny sprzed chwili. Ostatnim razem tak zbitą z tropu  i zagubioną widział ją na weselu Kevina, kiedy zalana w trupa nie miała pojęcia o tym, co dzieje się wokół. Zaśmiał się na samo wspomnienie reszty wieczoru oraz części nastepnego poranka. W końcu jednak wrócił na ziemię, a ona dalej nie poruszyła sie nawet o milimetr. Wzbudziło to w nim mieszane uczucia, bo zupełnie nie potrafił wyczytać, czy poszedł we właściwym kierunku.

- Mam nadzieję, że się podoba. - Stwierdził  półgłosem, momentalnie wracając ją na ziemię. Niestety dalej nie ułatwiała mu zdania.

- Ale gdzie my jesteśmy?

- W domu. - Odparł jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie.

Znajdowali się właśnie w jednej z najstarszych dzielnic Barcelony. Sam domek zaś w stu procentach utrzymany był w tradycyjnym katalońskim stylu. Wnętrze zdominowane było przez jasne pastelowe kolory i ciemne drewno, które odnosiło się tak do podłóg jak całego umeblowania. Delikatne, lekko przytłumione światło sprawiało wrażenie intymności, a zarazem nadawało całości niepowtarzalnego klimatu. Miejsce to było bez wątpienia kwintesencją wszystkiego, za co Courtney kochała Katalonię. I chociaż sam bezpośrednio niestety nie miał możliwości wybrania go osobiście, to jego dobry kumpel ze studiów Miguel wykonał kawał dobrej roboty w wyborze oraz gruntownym remoncie domu, który jeszcze kilka miesięcy wcześniej był kompletną ruiną. Jednak dzisiaj, patrząc na błysk w oczach ukochanej, doszedł do wniosku, że był on wart każdego wydanego centa.

- Nie do końca cię rozumiem...

- Zawsze opowiadałaś mi jak bardzo chciałabyś kiedyś zamieszkać w takim małym tradycyjnym domku, gdzieś w Hiszpanii, dlatego pomyślałem sobie, że spodoba ci się taki prezent. -  Wyjaśnił pokrótce nie chcąc zawracać jej głowy zbędnymi szczegółami. Już i tak wyglądała na mocno skołowaną całą tą sytuacją. - Coś się stało? - zapytał, bo jej twarz zdecydowanie nie prezentowała teraz zadowolenia, raczej delikatny grymas, doskonale mu znany, a nie wróżący zwykle nic dobrego.

- Nick to chyba trochę za dużo...

- Dlaczego? - zapytał lekko zbity z tropu.

- Myślę, że obrałeś zbyt szybkie tempo. - zaczęła patrząc mu prosto w oczy. Uwielbiała każdą chwilę jego bezustannej uwagi, jednak dalej miała wątpliwości co do trwałości tej zmiany. - Ja naprawdę nie wiem jeszcze, czy chcę dać ci kolejną szansę. W końcu to, że teraz jest cudownie, nie oznacza tego za rok czy za dwa.

- Courtney, ale ja...

- Naprawdę doceniam to, jak bardzo się starasz. - uśmiechnęła się pokrzepiająco w jego kierunku, po czym kontynuowała -  Uwielbiam każdą chwilę tego wyjazdu, ale ten prezent jest zbyt drogi i zobowiązujący, żebym mogła go przyjąć. - Czuła się ogromnie niezręcznie wiedząc, że nawet jeżeli harowałaby przez całe życie, nie byłoby ją stać na kupno takiego domu. To zdecydowanie nie ułatwiało jej decyzji.

- Ale ja jestem pewien. - Odparł, na co ona posłała mu tylko pytające spojrzenie. - Odkąd tylko zostawiłaś mnie samego, wiem, że tylko z tobą chcę spędzić resztę życia, a ten dom to jest  początek. Mam nadzieję, że samych dobrych rzeczy. - Słuchała uważnie każdego wypowiedzianego przez niego słowa, co było całkowitą nowością w ich relacji. - Obiecuję, że będziemy przyjeżdżać tutaj w każde wakacje, kiedy tylko będziesz chciała.

- Naprawdę wszystko już zaplanowałeś? -  Z każdym kolejnym argumentem, bez wątpienia świadczącym o tym, jak poważnie ją traktował, upór ustępował. Naprawdę ją zaskoczył. Coraz częściej zupełnie go nie poznawała. Nicka, wiecznie zapracowanego i wypranego z uczuć. Cholernie się zmienił.

- Zostawiłem ci do wyboru imiona dla dzieci, bo wiem, że ty zrobisz to o niebo lepiej. - Zaśmiał się cicho i objął ją w talii cały czas patrząc jej w oczy.  Uśmiechnęła się do niego ciepło, po czym oparła głowę o jego tors. - No więc jak będzie?

- Myślę... -  na chwilę przerwała, udając zastanowienie. -  Myślę, że chyba powinieneś oprowadzić mnie po nowym domu. - Stwierdziła, kokieteryjnie przygryzając dolną wargę.

- W takim razie dzisiaj zaczniemy od sypialni.

Lepiej późno niż wcale...