50. "Teraz już wszystko będzie dobrze".

Leżała na zdecydowanie za wąskim i piekielnie twardym łóżku ze wzrokiem wbitym w szpitalny sufit wyłożony białymi panelami. Prawdę powiedziawszy czuła się, jak w więzieniu. Właściwie nie mogła się ruszyć, bo kręgosłup dobitnie uprzykrzał jej życie, a do tego pielęgniarki, co chwila podpinały jej jakieś kroplówki, które miały poprawić, chociaż trochę mocno przeciętne wyniki badań krwi. Do tego jeszcze oddziałowa zapowiedziała jej kontrolne badanie KTG jeszcze przed południem, a to również wiązało się z ciągłym leżeniem. Najchętniej wypisałaby się na własne życzenie oraz wróciła do swojego mieszkania, ale w obecnej sytuacji, rozważywszy wszelkie za i przeciw, postanowiła poświęcić się dla dobra synka. Młody cholernie ją wystraszył. Oczywiście zdążyła przywyknąć do skurczów przepowiadających, raz słabszych, raz mocniejszych, ale jeszcze nigdy nie były one takie silne. No i jeszcze to nieszczęsne krwawienie. Właśnie, dlatego lekarz nie chciał puścić jej do domu, chociaż na USG wszystko zdawało się być w porządku. Dostała tygodniowy nakaz bezwzględnego leżenia i musiała to zaakceptować, nieważne, jak bardzo było jej źle i niewygodnie.

            Były też tego jakieś plusy. Miała sporo czasu na rozmyślania, a problemów do rozważania zdecydowanie ponad miarę. Cały czas ciężko było jej przetrawić wydarzenia z wczorajszego wieczora. Zapowiadał się całkiem miło i przyjemnie, no a skończył naprawdę nieciekawie. Była pogodzona z faktem, że jej syn miał tylko ją. Nie szukała na siłę ojca na pięć minut, dlatego zdziwiło ją ochocze podejście Joe do jej ciąży. Doskonale wiedziała, że kobiety w trzecim trymestrze ciąży nie mają raczej powodzenia u facetów, a już na pewno nie u bogatych, przystojnych wiceprezesów firm architektonicznych w Nowym Jorku. Ale skoro było im całkiem dobrze, nie wnikała zbytnio, bo nie chciała szukać na siłę dziury w całym. Jednak po raz kolejny los pokazał jej, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Joe czuł wyrzuty sumienia. Dlatego tyle razy znajdował się przypadkiem do pomocy, starał się być miły i próbował zdobyć jej zaufanie. W jakiś pokraczny sposób chciał chyba wynagrodzić jej swoje tchórzostwo, które nie pozwoliło mu się przyznać do ojcostwa przez osiem długich miesięcy. Zawalił sprawę już tamtej nocy, kiedy jakimś cudem zaciągnął ją do łóżka, ale najbardziej bolał ją fakt, że nie uważał tego za nic strasznego. Bo przecież „była zadowolona”. A tak naprawdę przez pierwsze cztery miesiące traktowała swoją ciążę jak prywatny koniec świata. Wtedy właśnie potrzebowała najwięcej wsparcia, którego nie miała. Nie mogła uwierzyć, że przez tyle czasu bawił się w te cholerne podchody. Prawdę powiedziawszy wolałaby chyba nie usłyszeć tego wszystkiego, czym uraczył ją poprzedniego wieczora. Było jej dobrze, czuła się przy nim bezpieczna i kochana. Ale po tym, co jej powiedział, nie była w stanie znów mu zaufać. Teraz już wiedziała, że wszystkie jego deklaracje spowodowane były poczuciem winy oraz przyzwoitości. Chociaż tak naprawdę chciała, by było inaczej. Że zainteresował się nią z innego powodu, niż faktu, że nosiła pod sercem jego dziecko. Że naprawdę coś do niej czuł, ale najwidoczniej za wiele sobie życzyła. Dlatego była tak bardzo zła i wewnętrznie rozbita. Bo naprawdę zakochała się w pieprzonym, poukładanym, bo tak trzeba, Jonasie. A nie chciała go na siłę unieszczęśliwiać. Brzydziła się litością, więc nie zamierzała doświadczać jej każdego dnia. Tak. Musiała przywyknąć do ponownego ufania tylko i wyłącznie własnemu instynktowi i niczemu więcej.

            Właśnie w momencie, kiedy złożyła ostatnie postanowienia, Joe wszedł do sali. Uśmiechnął się, widząc, że już nie spała. Jakby rzeczywiście był to jakikolwiek powód do radości. Ona zdecydowanie wolała sen. Przynajmniej wtedy nie myślała o tym, jak bardzo musiała być żałosna w jego oczach. Chociaż to też okazało się na dłuższą metę kiepskim lekarstwem, bo kiedy tylko zmrużyła oczy, zaczynały śnić się jej koszmary. Czarne scenariusze wydarzeń z poprzedniej nocy zdecydowanie nie pomagały ukoić nerwów, a wręcz przeciwnie, tylko pogarszały jej samopoczucie. Jonas podszedł do niej, pochylił się i zapewne chciał musnąć jej wargi na powitanie. Prawdę powiedziawszy, chociaż wyzywała się za to od jeszcze większych idiotek, bardzo tego chciała. Ale równie mocno marzyła o tym, by wysłać go w kosmos z biletem w jedną stronę i nigdy więcej nie oglądać. Musiała być silna. Nie miała zamiaru upokarzać się jeszcze bardziej, próbując udawać, że wierzy w to, jak bardzo mu na niej zależy, dlatego znalazła siły i zamiast na jej usta, Joseph trafił na pustą przestrzeń, bo w ostatniej chwili z bólem odwróciła głowę.

- Demi…

Wyglądał na zaskoczonego. Zapewne myślał, że skoro wczoraj nie wyrzuciła go z sali, bo potrzebowała wsparcia, to wszystko między nimi było tak, jak przed tym okropnym wieczorem w jego mieszkaniu. Stał tak ze zbolałą miną, jakby naprawdę mu na niej zależało. Ale ona nie miała zamiaru dać się już na to nabrać. Czekał na to, co ona powie, a ona uparcie trwała w milczeniu. Była w tym mistrzynią, o czym powinien wiedzieć, po tylu latach wspólnej pracy i krótkim związkowym epizodzie.

- Myślałem, że…

- Że co? Że wszystko będzie tak, jak przed tym twoim pieprzonym wyznaniem? – Nie wytrzymała. Musiała wreszcie to z siebie wyrzucić, bo miała już dość tej jego głupiej, wielkodusznej gry. Teraz już rozumiała, dlaczego niedawno podczas kolacji mimochodem wspomniał, że pomimo jakichkolwiek problemów nigdy nie zostawiłby swoich dzieci, tak jak zrobił to jego własny ojciec. Wtedy uznała to za jeden z objawów jego porządności i tylko utwierdziła się, że podjęła dobrą decyzje, dając mu szansę się wykazać, ale tak naprawdę to wszystko było udowodnieniem jego prawdziwych zamiarów. Faktycznie nie chciał popełniać błędów. Próbował być lepszy od własnego pieprzonego tatusia, który uciekł, gdy zrobiło się ciężko. Ale ona nie chciała litości. Nie chciała związku z przymusu. Dla dobra synka. To nikogo by nie uszczęśliwiło, a raczej przyniosło tylko odwrotne skutki. – Nie potrzebuję twojej litości.

- Jakiej litości? O czym ty mówisz, Dem?

Zdawał się nie rozumieć, o co jej chodziło. Albo był na tyle dobrym aktorem, a może po prostu zakwalifikował to w kategorii spełnienia swojego obowiązku lub wybrania mniejszego zła. Tak czy siak, dla niej brzmiało to tak samo beznadziejnie.

- Nie musisz się martwić, to, że mamy razem dziecko, nie oznacza, że musimy być razem. Jeśli chcesz być ojcem dla małego, nie mogę ci tego zabronić, ale między nami nie wydarzy się nic więcej. – Mówiła to z naprawdę ciężkim sercem. Bo bardzo chciała, żeby im się udało. Cholera jasna, starała się mu zaufać, wpuściła go do życia swojego i synka, a w końcu się w nim zakochała. Bo był czuły, opiekuńczy, bo zawsze mogła na niego liczyć. Głupia! Głupia! Głupia idiotka! Powinna wcześniej zorientować się, że to wszystko było zbyt idealne. No i teraz miała za swoje. Bo uwierzyła w tę iluzję, którą za wszelką cenę Joe chciał uszczęśliwić wszystkich wokół.

            - Czy ty nie rozumiesz, że mi zależy? Na was obojgu.

Usiadł obok niej na łóżku i złapał ją za dłoń. Była głupia, bo w tym momencie potrafiła myśleć jedynie o jego szorstkim, ciepłym, dającym bezpieczeństwo dotyku. Ponownie przeklęła w myślach. Musiała odzyskać zdrowy rozsądek, więc wzięła kilka głębszych oddechów i przypomniała sobie jeszcze raz o tym, co jej zrobił. W końcu, wyrwała się z jego uścisku i od razu poczuła się lepiej.

- Po porodzie ustalimy, kiedy będziesz mógł go odwiedzać. Jeśli będziesz chciał, możesz to robić codziennie, ale w wyznaczonych przeze mnie godzinach. Gdy trochę podrośnie, pozwolę ci go zabierać do siebie. O ile wcześniej się nie znudzisz. – Użyła słownego chłodnego, rzeczowego tonu. Faktycznie, miała sporo czasu na dokładne przemyślenie całej tej sprawy. Jak widać jednak Joe’mu niekoniecznie podobała się nakreślona przez nią wizja. Doskonale widziała, że jest wściekły, bo chociaż starał się zachować kamienną twarz, to uwidoczniła się niewielka pulsująca żyłka na jego czole.

- Demi, nie możesz nam tego zrobić.

- Tak? A niby, co takiego powinnam zrobić? Powinieneś się cieszyć, że nie chcę być dla ciebie przykrym obowiązkiem. – Ona go kochała, jednak niestety bez wzajemności. Nie chciała, by ich syn musiał patrzeć na nieszczęśliwych rodziców odgrywających dla zasady całą tę farsę. Zdecydowanie lepiej, żeby każde z nich żyło swoim życiem.

- Cieszyłbym się, gdybyś przestała być tak cholernie uparta i pozwoliła mi się wytłumaczyć albo przynajmniej powiedziała, co mam zrobić, by odzyskać twoje zaufanie.

Miała wielką nadzieję, że po wszystkich rewelacjach, które mu zafundowała wreszcie odpuści, ale jednak był bardziej uparty, niż przypuszczała. Co więcej, wyglądał na jeszcze bardziej zmotywowanego, aniżeli jeszcze kilkanaście sekund wcześniej. Cholera.

- Nic nie możesz zrobić, Joe. I proszę cię, idź już stąd, nie jestem obłożnie chora, nie musisz przy mnie siedzieć dwadzieścia cztery godziny na dobę, bo mam tu świetną opiekę, a ty nie jesteś specjalnie potrzebny. – Jej podświadomość dosłownie krzyczała, żeby został, ale oczywiście kompletnie ją zignorowała. Nie chciała przyznawać się, że go potrzebuje, może nawet bardziej, niż zwykle. Między nimi wszystko i tak było już skończone, wyłącznie z jego powodu. Oprócz dziecka, ich malutkiego synka, nie łączyło ich już nic. – Lepiej zrobisz, jak zajmiesz się pracą albo przynajmniej wrócisz do domu i weźmiesz prysznic.

- Nigdzie się stąd nie ruszę póki nie przestaniesz być tak uparta i ślepa. Poza tym naprawdę martwię się o was.

- Twoja udawana troska jest tu zbędna, naprawdę. – Prychnęła i założyła ręce na piersi.

- Do jasnej cholery, Dem! Czy możesz, chociaż raz nie dorabiać swoich teorii do wszystkiego? Zaufaj mi, a przekonasz się, że mówię poważnie.

Nie miała zamiaru mu odpowiadać, bo tylko niepotrzebnie rozbuchałaby kolejną kłótnię i zostałby z nią jeszcze dłużej. Liczyła, że to utnie niewygodny temat, który wałkowali zupełnie niepotrzebnie. Poza tym, nie chciała znowu się denerwować. Wystarczyła już jedna ich kłótnia, by wylądowała ze skurczami w szpitalu, tym razem nie chciała urodzić prawie miesiąc przed terminem.

- W porządku, wolisz milczeć, ale musisz wiedzieć, że ja cię kocham…

- Ekhm…

Miała ochotę roześmiać mu się w twarz. Tym wyznaniem próbował jakoś wyratować się z niewygodnej sytuacji, a tylko się pogrążył. Nie mógł wybrać sobie gorszego momentu, jeśli chciał, żeby naprawdę w to uwierzyła. Do tego jeszcze te cały melodramatyczny ton tylko bardziej ją zirytował. Pragnęła posłać go do diabła. Ale wtedy usłyszała czyjeś chrząknięcie, dochodzące do jej uszu od strony drzwi. W jednym momencie razem z Joe odwrócili głowy w tamtą stronę.

Court stała w progu z lekko rozchylonymi ustami, jakby właśnie zobaczyła ducha swojej niedoszłej teściowej i wyglądała tak komicznie, że gdyby tylko nie była wściekła, jak osa, to pewnie wybuchłaby śmiechem.  Jednak teraz jedynie spuściła wzrok, wiedząc, że przyjaciółka w głowie układała już sobie listę pytań, na które, chcąc, nie chcąc, będzie musiała odpowiedzieć. Kątem oka mimowolnie spojrzała w kierunku Joe’go. Wyglądał na zdenerwowanego i mocno zażenowanego, ale właściwie mu się nie dziwiła. Sama również wolała, by nikt przez przypadek nie wpadł w sam środek ich konwersacji. Szczególnie, że panna Stone wybrała sobie najbardziej niewygodny moment z możliwych.  Chociaż z drugiej strony, okazała się dla niej wybawieniem, bo Jonas pewnie miał jeszcze wiele rzeczy do powiedzenia, a ona miała go w tym momencie serdecznie dosyć. Pewnie chciałaby ją na siłę przekonywać, jak bardzo mu zależy. Nie miała już jednak siły tego słuchać. Cieszyła się, że to właśnie Courtney, a nie Ali usłyszała tych kilka słów za wiele. Bo to właśnie panna Stone rozumiała najlepiej, jak to jest zostać oszukanym, przez kogoś, kogo naprawdę się kocha.

- Przyjdę później.

Joe jako pierwszy zdecydował się odezwać i momentalnie wstał z łóżka, pospiesznie opuszczając salę. Zostawił ją samą. W samym środku krzyżowego ognia pytań pragnącej natychmiastowych wyjaśnień panny Stone.

- Możesz mi wytłumaczyć, co się tu wyprawia?

Courtney klapnęła na krzesełku, które Joe poprzedniej nocy przysnął bardzo blisko jej łóżka, żeby móc przez cały czas trzymać ją za rękę i spędził na nim całą noc, przez co wyglądał, jak upiór z taniego horroru.

- Cieszę się, że już jesteś. – Po rozważeniu wszystkich za i przeciw, doszła do wniosku, że pozbycie się z sali Jonasa było wyjątkową nagrodą. Była gotowa znieść już nawet całe przyszłe przesłuchanie, ale naprawdę cieszyła się z widoku przyjaciółki.

- Demi, proszę powiedz. Widzę, że coś cię męczy i wiem, że nie jest to tylko związane ze szpitalem i twoim synkiem.

Nie zamierzała oponować. Mimo niezwykłej delikatności panny Stone, widziała, że jej oczy dosłownie krzyczą coś w rodzaju: „Powiedz wreszcie do jasnej cholery, o co tu chodzi!”. Nie zamierzała dalej bawić się w ukrywanie prawdy, bo było to bez sensu. Szczególnie, że Court i tak usłyszała wiele, choć nie była pewna, jak długo stała w tych cholernych drzwiach, to jednak jej mina mówiła wszystko. Z resztą brakowało jej już sił do udawania silnej, twardej, niezależnej kobiety, która nigdy nie płacze i nie da się jej złamać. Wbrew sprawianym doskonale pozorom była zdolna do okazywania uczuć częściej, niż tylko w przypadku hormonalnych huśtawek wywołanych ciążą. Na całe szczęście Courtney jej nie poganiała, chociaż najprawdopodobniej chciała jak najszybciej dowiedzieć się, o co tak naprawdę chodziło w tej całej porąbanej sytuacji.

- Związałam się z Joe i myślałam, że to najlepsza decyzja, jaką podjęłam w życiu.  Od podróży do Los Angeles czułam się, jak w bajce. Uwierzysz mi lub nie, ale nigdy nie byłam szczęśliwsza. Nie mówiliśmy o tym nikomu, bo nie chcieliśmy robić zamieszania wokół siebie. No i woleliśmy się sobą nacieszyć.  – Uśmiechnęła się delikatnie na wspomnienie ich rozmów, ukradkowych spojrzeń rzucanych sobie w pracy, dotyku Joe’go na jej skórze, pocałunków na dzień dobry i dobranoc. – Ale…

- Ale?

Court do tej pory słuchała jej w skupieniu i nawet uśmiechnęła się triumfalnie, jakby rzeczywiście coś wcześniej zauważyła, podczas tych ich szarad. Ale ciężko było jej się dziwić, bo obiektywnie rzecz ujmując, fatalnie im szło udawanie.  Ale to już tylko wspomnienie. Wzięła dwa głębokie wdechy i kontynuowała swoją krótką opowieść.

- Ale mnie oszukał i dlatego tu wylądowałam. Wyznał mi, że jakieś osiem miesięcy temu zaciągnął mnie do łóżka i mój syn jest też jego synem, rozumiesz? A ja oczywiście, zapominając o tym, że jestem w ciąży, zaczęłam się rzucać i prawie rodząc, znalazłam się tutaj.

- Co? To niemożliwe.

Demi obserwowała, jak oczy Court robią się wielkie niczym spodki od filiżanek. Jak widać nie tylko ona była zaskoczona wyznaniem Jonasa. Pewnie w życiu nie spodziewała się usłyszeć takiej nowiny, nawet po tym, co udało jej się usłyszeć z ich niezręcznej, bezsensownej rozmowy. A jednak działo się naprawdę, choć przypominało pieprzony koszmar.

- Przynajmniej wiem, dlaczego był dla mnie taki miły, zawsze pomocny, a kiedy byliśmy razem dbał o moje odżywianie, o to bym się wysypiała, przejmował się wszystkim, co związane ze mną, z nami. Tylko, że nigdy nie chodziło mu o mnie, a jedynie o dziecko. Poczuł wyrzuty sumienia, chciał mi to wynagrodzić jakoś, ale ja się zakochałam i czuję się taka głupia przez to, bo poleciałam na czułe słówka i kilka miłych gestów, jak jakaś małolata….

- Demi, spokojnie, nie powinnaś się tak denerwować w twoim stanie.

Court usiadła przy niej na łóżku, gdy z bezsilności i wstydu ukryła twarz w dłoniach, cicho szlochając. Poczuła, jak przyjaciółka obejmuje ją ramieniem, przez dłuższą chwilę po prostu milcząc. W tym momencie uświadomiła sobie, że tak naprawdę tego właśnie potrzebowała. Wsparcia bliskiej osoby, a Courtney była jej teraz najbliższa.

- Poczekaj, przecież, sama słyszałam, jak Joe mówił, że cię kocha.

Kocha… Jakoś nie była do tego przekonana. Tym bardziej, że nigdy wcześniej nie powiedział jej tego wprost. Byli ze sobą, spędzali noce w jej mieszkaniu, brali wspólnie prysznic i gotowali, kiedy tylko zrobił jej jakieś zakupy, ale nigdy nie powiedział, wprost, co czuje. A ona nie chciała pierwsza wyskakiwać z takim wyznaniem. Dopiero teraz, gdy zabrakło mu argumentów, kiedy widział, że przegrywa, chwycił się tego, jak tonący brzytwy. Co więcej, powiedział to tonem, jakby rozmawiał z nią o pogodzie. Zdecydowanie nie tak wygląda szczere wyznanie miłości.

- Problem w tym, że ja już mu nie wierzę. Nie ufam żadnemu jego słowu. Gdyby naprawdę mnie kochał, to zachowałby się inaczej, powiedziałby mi od razu lub nie mówił wcale.

- Pewnie bał się twojej reakcji. Sama dobrze wiesz, że jesteś czasem gwałtowna, zwłaszcza teraz.

- A wiesz, co mnie boli najbardziej? Przez tyle czasu nawet słowem nie pisnął, że zaciągnął mnie do łóżka. Wiem, że byliśmy pijani, że to było na firmowej imprezie, ale i tak… – Żałowała, że to nie ona obudziła się pierwsza tamtego ranka. Przynajmniej podeszłaby do tego bardziej dojrzale, niż on i nie zwiałaby, tak, jak on. Nawet, jeśli wciąż był pijany.

- Sama widzisz, oboje byliście pod wpływem alkoholu, więc nie powinnaś obwiniać tylko jego. Nie sądzę, by zaciągnął cię do łóżka siłą, na pewno też tego chciałaś. I rzeczywiście, być może powinien przyznać się wcześniej, ale może sam nic nie pamiętał? A poza tym to facet, a oni potrzebują więcej czasu na przetrawienie takich informacji.

- Powinien był mi to powiedzieć zanim się w nim zakochałam, dawno temu. Oszczędzilibyśmy sobie tej całej szopki ze związkiem, a on mógłby się związać z kimś, na kim mu naprawdę zależy. – Taki ton myślenia bolał ją okropnie, ale niestety był jedynym słusznym w tej sytuacji.

- Po pierwsze, nie sądzę, by nic do ciebie nie czuł. No, bo jeśli, prawda już wyszła na jaw, to, po co miałby udawać, że tak jest? Po prostu interesowałby się tylko małym, a nie tobą. A po drugie to… Czy on wie, co ty do niego czujesz?

- Na szczęście nie zdążyłam mu powiedzieć, bo teraz żałowałabym jeszcze bardziej… Powiedziałam mu, że będzie mógł codziennie odwiedzać syna, ale tak naprawdę nie wiem, jak to zniosę.  – Cały czas zastanawiała się, jakim cudem uda się jej to przetrwać. Już teraz ledwo znosiła jego obecność, więc to, co będzie odczuwała, spoglądając na Joe’go trzymającego na rękach ich małego synka musiało być bez wątpienia kilkanaście razy mocniejsze od jej obecnych odczuć. Ale wolała najgorszą prawdę od pięknego kłamstwa. Tak musiało być lepiej. Nie było innej możliwości. Wolała solidnego kopa w tyłek od szarej rzeczywistości, niż udawanie, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, gdy tak naprawdę nie ma to nic wspólnego z prawdziwym życiem.

- No widzisz, Demi, cierpisz, a jakbyś dała mu szansę, to byłabyś szczęśliwsza i stworzylibyście rodzinę.

- Ale ja nie chcę być z nim tylko dlatego, że tak wypada, że tak trzeba dla dobra dziecka. Nie, nie chcę być powodem jego nieszczęścia na całe życie.

Miał pozycję, pieniądze, był przystojny i inteligentny. Każda singielka zapewne oglądała się za nim na ulicy, więc przy odrobinie szczęścia oraz sprzyjających okolicznościach prędzej, czy później na pewno znajdzie sobie kogoś wartościowego, nadającego się do związku z uczucia, a nie poczucia obowiązku.

- Demi, ale przecież powiedział, że cię kocha, podobno było wam razem dobrze, więc nie rozumiem, czemu chcesz z tego zrezygnować. Joe to porządny facet i nie zranił cię celowo. Nie jest też wyrachowany, by wkręcić w takie coś, by wyleczyć swoje poczucie winy.

- A jednak to zrobił.

- Jesteś chyba jednak trochę niesprawiedliwa. Spróbuj dać mu szansę, bo jak go znam, to na pewno będzie chciał się wykazać.

Prawda była taka, że w obecnej chwili kompletnie nie miała pojęcia, co ze sobą zrobić. Bo z jednej strony nie mogła znieść jego widoku, który za każdym razem sprawiał, że miała ochotę się rozpłakać, a z drugiej jednak, nie wyobrażała sobie, by nie odwiedzał jej w szpitalu, nie sprzeciwiał jej się i nie został na noc, nie wypytywał lekarza o zdrowie jej oraz małego. To wszystko było mocno pokręcone. Na tyle, że sama zagubiła się pośród nadmiaru sprzecznych uczuć i emocji. Miała ochotę wybuchnąć kolejną salwą bezsilnego płaczu, gdy do sali weszła młoda, czarnowłosa pielęgniarka, prowadząc wózek i uśmiechając się szeroko.

- Dzień dobry, zabieram panią na badanie. Zobaczymy, czy mały ma się lepiej, niż wczoraj.

- Mam powiedzieć Joe’mu? Na pewno jeszcze tu jest.

- Nie…! Tak! Nie wiem…

Odparła zrezygnowana, nieporadnie starając się podnieść o własnych siłach do pozycji siedzącej, co wcale nie było takie proste, więc zdecydowała się skorzystać z delikatnej pomocy Court.

- W porządku, powiem mu, żeby zaczekał aż badanie się skończy.

- Mam nadzieję, że do tego czasu pojedzie do domu.

- Wiesz, coś mi się wydaje, że tak łatwo się go nie pozbędziesz.

*

            Matthew umiarkowanie szybkim krokiem przemierzał szpitalne korytarze, kierując się w stronę bufetu. Z powodu ilości i skomplikowania większość ludzi gubiła się w odmętach tego bezkresnego labiryntu, ale jemu dotarcie na miejsce nie sprawiało zbyt wielkich problemów. Może, dlatego, że właśnie w Bellevue Hospital Center bywał stałym gościem przez ponad dwa tygodnie, bo Joanne urodziła Audrey półtorej tygodnia przed terminem i mała miała problemy z oddychaniem, przez co musiała zostać na oddziale  całe czternaście dni. Właśnie dlatego niekoniecznie chętnie tu wracał, nawet jeśli młoda miała już ponad trzy lata, a usposobieniem bliżej przypominała diabła, niż tą małą bezbronną popodpinaną pod rurki, kruszynę.

Kiedy tylko zaparkował samochód, Courtney dosłownie wystrzeliła, jak z rakiety w kierunku wejścia. Nie był tym zdziwiony. Panna Stone naprawdę martwiła się o wiedźmę, więc pewnie teraz zasypywała ją milionem pytań na temat samopoczucia i ganiła za to, że nie uważała na siebie wystarczająco dobrze. A on nie lubił być piątym kołem u wozu, dlatego postanowił na siłę nie pchać się na oddział. Wykalkulował, że bardziej, aniżeli jego zbędnego towarzystwa, Court w przeciągu najbliższych czterdziestu minut, żeby móc jakkolwiek funkcjonować, będzie potrzebowała solidnej dawki czarnej, mocnej kawy. Sam z resztą również potrzebował kofeinowego kopa, w celu zwalczenia nieprzyjemnych skutków kaca po kolorowych drinkach z zeszłej nocy. Mimochodem jednak zastanawiał się, co właściwie przydarzyło się Lovato. Z tego co wiedział, Joey planował odpuścić sobie balowanie ze swoimi podwładnymi i zabrać swoją osobistą wiedźmę do siebie w oczywistych celach. Jak widać, coś musiało pójść nie tak, skoro wylądowała w szpitalu. Zastanawiał się tylko, gdzie podziewał się jego najlepszy kumpel, bo o dziwo, Panna Stone w swojej chaotycznej paplaninie nie wspomniała na jego temat nawet słowem, z czego wynikało, że Lovato albo nadal starała się grać komedię, albo Jonasa faktycznie przy niej nie było. Ale tej drugiej opcji nie dawał żadnych szans. Doskonale znał Joe’go. Zostałby przy niej nawet, gdyby zwyzywała go od najgorszych idiotów we wszechświecie, bo przecież w ostatnim czasie cały świat przysłaniało mu myślenie o swojej wiedźmowatej asystentce. I dokładnie w momencie, kiedy jego wewnętrzny głos zganił go za to, że zaczyna zachowywać się jak nadwrażliwa, wszędobylska Courtney, wpadł na niego nie kto inny, jak sam Joseph Jonas, który wyjątkowo nie przypominał nawet samego siebie.

Przyglądając się ze sporą dozą współczucia wyglądowi przyjaciela, nasuwało mu się tylko jedno idealne tego określenie. Masakra. Włosy miał w nieładzie, a twarz zawsze idealnie ogolona teraz pokryta była dwudniowym ciemnym zarostem. O ile to jeszcze nie było takie straszne, niestety worki pod oczami zdradzały, że poprzednia noc zdecydowanie nie należała do najlżejszych. Już dawno nie widział Joe’go w takim stanie. Ubranego w wymięty czarny podkoszulek, szare workowate spodnie od dresu i zdającego się ciągnąć za sobą ogromną gradową chmurę w towarzystwie burzy z piorunami. Jego mina dosadnie ukazywała, że to nie była zwykła kłótnia z wiedźmą. Nie wspominając już o tym wyjątkowo pustym, nieobecnym spojrzeniu. Musiał nieźle narozrabiać. Albo po prostu postanowił wyjść spod pantofla Lovato. Na drodze dedukcji druga opcja zdawała mu się jednak mało prawdopodobna. No i Joey nie wyglądałby, jak siedem nieszczęść. Jednak był ktoś, kto tego ranka potrzebował kofeinowego kopa w dupę dużo bardziej, niż on.

- Powiesz mi, co się stało, czy będziesz tak stał z miną cierpiętnika?

- Spieprzyłem wszystko.

            Joey wreszcie zaszczycił go odpowiedzią. Jednak jego ton zdecydowanie nie wróżył niczego dobrego. Wyglądało na to, że rzeczywiście musiał mocno narozrabiać. Ale środek korytarza nie był najlepszym miejscem do prowadzenia takich rozmów. Skinął w kierunku wejścia do niewielkiej, niespecjalnie obleganej kafejki, na co Jonas zareagował jedynie niemą zgodą i zgodnie powędrowali w tamtym kierunku. Pomieszczenie nie wyglądało zbyt imponująco. Gołe białe ściany, kwadratowe, staromodne stoliki i krzesełka na metalowych nogach raczej nie wywierały najlepszego wrażenia. Nic, więc dziwnego, że prócz dwóch lekarzy zapewne odreagowujących po nocnym dyżurze, nie było tam nikogo innego. Zajęli stolik w najdalszym kącie pomieszczenia, licząc na trochę świętego spokoju. Coś czuł, że przyjaciel miał sporo żalów do wylania.

- Mógłbyś wyrażać się trochę jaśniej. – Faktycznie ostatnie stwierdzenie Joey’a mogło odnosić się do wielu aspektów. Z resztą nie mógł mu pomóc, skoro nie wiedział nawet, co tak naprawdę się wydarzyło i w czym tkwił problem.

- Chciałem dobrze, ale ona jak zwykle musiała zareagować nieprzewidywalnie. A teraz ją straciłem… Ona mnie nienawidzi i nie chce znać.

- Wiesz, gdyby było tak, jak mówisz, to pewnie już leżałbyś martwy, a wciąż tu jesteś, rozmawiasz ze mną… pomimo że wyglądasz, jak dziad. Jest tylko jeden problem: dalej nie wiem, o co ci chodzi.

Prawdę powiedziawszy nie był najlepszym pocieszycielem. Nie dlatego, że brak mu było empatii. W końcu był człowiekiem i miał uczucia, więc potrafił wykazać się zrozumieniem. Po prostu nie czuł się najlepiej podczas prowadzenia konwersacji na poważne tematy. Szczególnie, jeśli chodziło o czyjeś związki, w które nie lubił się mieszać, bo wiedział, że nigdy nie wychodzi z tego nic dobrego. Jednak Joe zdecydowanie potrzebował się komuś wygadać. Z tego też powodu postanowił nagiąć swoje zasady, chociaż nadal był w tym beznadziejny.

- Powiedziałem jej prawdę.

- Prawdę? Jaką prawdę? – Teraz czuł się już kompletnie zbity z tropu. Ciężko było mu wymyślić, o jaką prawdę chodziło. W końcu odkąd wiedźma usidliła Joey’a, facet nawet nie próbował oglądać się za innymi laskami, mimo że przecież patrzenie nie jest żadną zdradą.

- Powiedziałem jej, że kilka miesięcy temu poszliśmy do łóżka i jej syn najprawdopodobniej jest też moim synem.

Mrugnął kilka razy, nadal niedowierzając w to, co usłyszał, z trudem powstrzymując mimowolnie opadającą szczękę. Cholera, tego się nie spodziewał. Znaczy się, od dawna obstawiał, że kumpel nie jest do końca szczery z tym, iż nigdy wcześniej nie zaliczył Lovato, ale nie sądził, że święty Joey przy wiedźmie kompletnie zapomni o bożym świecie i głupim kawałku lateksu. Ciężko było mu w to wszystko uwierzyć. Szczególnie, że podczas ostatniej ich „poważnej” rozmowy Jonas nawet słowem nie wspomniał o tym, że zostanie ojcem. A skoro już przyznał się mu do związku to wydawało się mu jeszcze dziwniejsze, że nie pochwalił się tą rewelacją.

- Żartujesz?

- Nie. Ona się wściekła i wylądowała w szpitalu z mocnymi skurczami. Ma tu leżeć przez tydzień, a ze mną nie chce rozmawiać.

- Jak oznajmiłeś jej to po takim czasie, to ja jej się wcale nie dziwię. Swoją drogą, czemu nawet mi się nie przyznałeś? – Poczuł się odrobinę dotknięty. Może i ich przyjaźń była pokręcona to raczej zawsze boleśnie szczerze podchodzili do pewnych spraw. Jasny gwint, naprawdę Joey miał za kilka tygodni utonąć w stercie pieluch. Nie, to zdecydowanie nie było  normalne.

- Bo sam tego nie pamiętałem. Dopiero w Los Angeles przypomniał mi znajomy, że coś między nami było na jednej z imprez. A ja połączyłem fakty i… co cię tak cieszy?

- Przypomniałem sobie, jak mówiłeś kiedyś, że nigdy nie tknąłbyś tej wariatki. Ty tymczasem nie tylko ją przeleciałeś, ale i zapłodniłeś. Nawet ja nie mam takiego talentu. – Nie. Naprawdę nie potrafił powstrzymać się od tego komentarza. Cała ta sytuacja z jego perspektywy wydawała się przekomiczna. Doskonale pamiętał tę scenę w jego biurze i fakt, jak bardzo był oburzony faktem, że w ogóle podsunął taką możliwość. Musiał pomyśleć nad nową ksywką, bo „święty” już niekoniecznie pasowało przyszłemu tatusiowi, matką, którego dziecka była sama królowa piekieł. Oj, Joey’a bez wątpienia czekała wieczność pod pantoflem.

- Bardzo śmieszne. – Mina trochę mu zrzedła, kiedy po raz kolejny spojrzał na przyjaciela, który ciągle wyglądał, jak zbiorowisko wszystkich najgorszych tragedii we wszechświecie.

- To co teraz zamierzasz ze swoją wiedźmą?

- Nie wiem. Nie mogę jej przecież nic narzucać.

- Z drugiej strony nie rozumiem, co tak przeżywacie. Robiłeś za tatusia od samego początku. Tyle tylko, że nie uprawialiście seksu i starałeś się nie pożerać jej wzrokiem za każdym razem, gdy była obok.

W sumie taka była prawda. Nieraz się z tego naigrywał, bo Joe faktycznie w ciągu ostatnich miesięcy awansował na jej prywatnego szofera, kiedy woził ją po lekarzach, szpitalach, nie wiadomo po co bawił się w cały ten remont dziecinnego pokoju. Wtedy wydawało mu się to kompletnie bezsensowne, ale teraz powoli składał fakty. Niemożliwym było, żeby kumpel dopiero teraz się zorientował. Bo w innym przypadku, po jaką cholerę robiłby za Matkę Teresę przez ostatnie ponad pół roku, dziwnym trafem zamiast zbawiać świat, zajmując się pewną humorzastą wiedźmą?

- Mógłbyś być chociaż raz poważny, Matt. Z resztą teraz to i tak bez znaczenia już, bo Demi ma mnie gdzieś.

- No ale chyba masz jakiś plan? Zawsze jakiś masz. – Jonas zawsze miał przynajmniej trzy wyjścia awaryjne z każdej podbramkowej sytuacji. To  w nim szczerze podziwiał. Chociaż patrząc na niego w tym momencie, raczej nie wyglądał na kogoś gotowego do walki o wszystko, bez względu na środki, których  miałby użyć.

- Nie mam, bo to bez sensu. Pozwoliła mi tylko odwiedzać syna, gdy się urodzi.

- I co, zgodzisz się na to?

- A jest jakieś inne wyjście? Mam z nią walczyć? Nie znasz jej, jak się na coś uprze… To nic nie da.

Z jednej strony faktycznie Lovato nie była prostym przypadkiem, ale aż krew się w nim zagotowała, widząc  kompletnie rozjechanego, zrezygnowanego i zmarnowanego przyjaciela. Mógł mu robić za darmowego terapeutę, jednak gadanie w jego sytuacji nie było najlepszą opcją. Szczególnie, że z każdym kolejnym wylanym żalem wyglądał na jeszcze bardziej zdołowanego.

- Kurwa, Joe, biadolisz gorzej niż moja babcia. Ogarnij się wreszcie i przestań jęczeć.

- Łatwo ci mówić. Nie wiesz, jak to jest, gdy masz zostać ojcem, a kobieta, którą kochasz nie wierzy w żadne twoje słowo.

- No tak najlepiej jest usiąść, rozpaczać i mówić, że nic się nie da zrobić. Nie dziwne, że wiedźma posłała cię do diabła. Brak ci jaj, Joseph. – Zapewne zabolało, ale miało. Jonas, jak jeszcze nigdy wcześniej, potrzebował porządnego kopa w tyłek, żeby wziąć się do roboty. Z dwojga złego wolał go pod pantoflem Lovato, niż w wersji bezdomnego spod pierwszego lepszego mostu na Brooklynie.

- To co niby mam zrobić?

- To, co robiłeś do tej pory, nieźle ci szło plus kwiaty. One wszystkie uwielbiają kwiaty. – Przynajmniej w jego przypadku zawsze się to sprawdzało.

- Dem nie jest taka, jak wszystkie, tylko bym ją bardziej wkurzył takim banalnym gestem.

- To zrób coś, co ją ucieszy i sprawi, że nie będzie patrzyła na ciebie, jak na idiotę. Słuchaj, Lovato jest inteligentna i na pewno doceni to, że się starasz. Bardziej niż to, że robisz z siebie totalnego menela.

Wskazał wymownie na jego wymiętą koszulkę i nieogoloną twarz z solidnymi workami pod oczami. Może nie był najlepszym doradcą w sprawie stałych związków, ale siedzenie i użalanie się nad sobą nie było żadnym rozwiązaniem.

- Masz rację.

- Brawo, nareszcie coś do ciebie dotarło. Tylko zanim zaczniesz przepraszać swoją wiedźmę, powinieneś się ogarnąć i przebrać. Chodź, podwiozę cię do domu, bo sam nie dasz rady dojechać. – Poklepał Joe’go po plecach, rozbudzając lekko, bo miał wrażenie, że kumpel za chwilę osunie się na blat i prześpi następne kilka godzin. Miałby go na sumieniu, gdyby jeszcze zasnął za kółkiem, powodując jakiś paskudny wypadek. Już i tak wystarczającą sporo problemów ostatnio przypałętało się do niego.

- Dzięki… I Matt mogę cię o coś zapytać?

- Jasne.

- Co ty tu właściwie robisz?

- Opowiem ci po drodze. I hmm… chyba znam kogoś, kto będzie mógł ci pomóc. 

*

Kiedy Kevin obiecał jej, że umówi ich ze znajomą dyrektorką, prowadzącą dom dziecka, Ali nie sądziła, że zrobi to tak szybko. Nie zdążyła jeszcze porządnie ochłonąć po sporej dawce rewelacji męża, a siedziała już w przytulnym gabinecie Rebecki, wciąż wspominając obrazy, których doświadczyli, krocząc przez dość wąskie korytarze. Wnętrze wyglądało dużo lepiej, niż sobie wyobrażała. Ściany były pomalowane na wesołe, żywe kolory, a podłoga wyłożona przyjemną wykładziną, ale nie mogła oprzeć się wrażeniu, że w tym miejscu było jednak więcej smutku, aniżeli radości.

Zagubienie. To było idealne określenie uczucia, którego doświadczyła, patrząc na ciekawskie buzie dzieci, wychylających się nieśmiało ze swoich pokoi. Co uderzało ją najbardziej, to fakt, że maluchy, mimo iż były czyste, miały, co jeść oraz i gdzie spać, praktycznie w ogóle się nie uśmiechały. Większość zapewne wyglądała na korytarz przy każdej niezapowiedzianej wizycie z nadzieją na zobaczenie w drzwiach własnych rodziców, którzy jednak nie przychodzili. Ta myśl przygnębiła ją jeszcze bardziej. Miała ochotę uciec stamtąd jak najszybciej, by nie musieć patrzeć na cierpienie i złudne nadzieję w oczach tych bezbronnych dzieciaków, ale Kevin wyglądał na naprawdę szczęśliwego. Nie mogła mu tego zrobić, więc postanowiła wziąć się w garść. W końcu była tu dla niego, dla nich. Wiedziała, jak bardzo mężowi zależy na tej wizycie, dlatego włączyła pozytywne myślenie. Na szczęście Rebecca okazała się o wiele sympatyczniejsza i mniej surowa, niż to sobie wyobrażała. Do tego jeszcze na samym początku zdawała się jej bardzo znajoma. Dopiero po chwili przypomniała sobie, że już raz się spotkały. W kancelarii Kevina, kiedy przyszła wreszcie go przeprosić. Wydawała się niezwykle ciepła. Przywitała ich uśmiechem, zapraszając do środka i zapewne zauważyła jej zdenerwowanie, bo od razu zapewniła ich, że nie ma się, czym stresować. Była w tym na tyle przekonująca, iż po kilku chwilach rozluźniła się nieco. Udało jej się również przełknąć słodką, malinową herbatę, którą kobieta dla nich przygotowała. Kev zasypywał Rebeccę mnóstwem pytań, a ona odpowiadała na nie z dużą cierpliwością i spokojem. Co jakiś czas tylko spoglądała w jej kierunku, jakby oczekując, że i ona chce o coś zapytać. Niestety jednak nie miała w danej chwili żadnego sensownego pomysłu, a nawet gdyby jednak coś przyszło jej do głowy, była pewna, że Kevin z pewnością by ją wyprzedził. Z ich dwójki to on zdecydowanie lepiej radził sobie w takich sytuacjach. Wolała, więc zdać się na niego, w tym czasie rozglądając się po niewielkim pomieszczeniu.

W przeciwieństwie do barwnego korytarza i głównej świetlicy, gabinet Rebecki utrzymany był w odcieniach beżu. Podłoga podobnie, jak pozostałe pomieszczenia wyłożona była miękką wykładziną, która jednak nie nosiła na sobie plam po farbach i zdawała się dużo czystsza, zapewne, dlatego, że, na co dzień nie buszowało po niej stadko rozbrykanych dzieciaków. Na ścianie pod oknem ustawione było wiekowe bez wątpienia biurko z ciemnego drewna z blatem zakrytym stertami kolorowych teczek z wylewającymi się z nich papierami. Jednak bałagan dało się wybaczyć. Szczególnie, że Becka, jak kazała im siebie nazywać, miała pełne ręce roboty, pomagając wychowawcom przy maluchach najczęściej, jak to było możliwe. Nawet podczas ich wizyty kilkukrotnie musiała ich przepraszać, bo akurat była potrzebna. Zdecydowanie wyglądała na kobietę z powołaniem. Na ścianach w różnokolorowych ramkach wisiały zdjęcia dzieci, z mikołajem, wielkanocne, z parku, basenu i jeszcze kilku innych ciekawych miejsc. Zdecydowanie dokładała starań, by jak najlepiej zorganizować ich wolny czas. Naprawdę podziwiała jej starania.

- Nie będę was już dłużej zatrzymywać w swoim gabinecie, bo pewnie nie możecie się już doczekać poznania dzieci.

Głos Rebecki wyrwał ją z dłuższego zamyślenia. Kevin wstał szybko, bo w przeciwieństwie do niej, jego od rana roznosiła energia. Mężczyzna złapał jej dłoń i razem z powrotem przemierzali korytarz, tym razem jednak weszli do jednego z pomieszczeń, wymalowanego na ciepły odcień zieleni. Ten kolor zawsze kojarzył jej się z nadzieją. Towarzyszyła jej ona każdego miesiąca, gdy czekała na wynik testu, kiedy Kev wyszedł już do pracy. Ciągle pamiętała każdą porażkę i to, jak bardzo chciała zobaczyć tę drugą, chociaż słabą czerwoną kreskę, która okazałaby się spełnieniem ich najskrytszych marzeń. Te maluchy też ją miały. Tak, jak ona marzyły o rodzinie i czekały aż to życzenie się spełni każdego dnia.

Rozejrzała się uważnie, stwierdzając, że musiało to być pomieszczenie pełniące funkcję czegoś w rodzaju bawialni. W kątach poustawiane były wysokie szafki z zabawkami i kolorowymi maskotkami, a w pudełkach piętrzyły się góry drewnianych oraz plastikowych klocków. Nieco bardziej na środku poustawiano niewielkie czteroosobowe stoliki i krzesełka. O dziwo, panował tam porządek, co zapewne nie było częstym stanem rzeczy, szczególnie przy tak licznej gromadce dzieciaków, które, jak wnioskowała, spędzały w pomieszczeniu większość swojego wolnego czasu. Po raz kolejny doszła do wniosku, że cały budynek wyglądał całkiem przytulnie. Inaczej, niż w jej wyobrażeniach dla typowego domu dziecka, ale cieszyła się, że przynajmniej raz rzeczywistość okazała się być bardziej pozytywna od wyimaginowanych obrazów w jej głowie.

- Muszę was na chwilę przeprosić, bo mam do wykonania ważny telefon. Jedna z nauczycielek zaraz przyprowadzi do was Haydena i Hailey. Wreszcie będziecie mogli się poznać.

Pokiwali ze zrozumieniem głową, a już po chwili zostali zupełnie sami, czekając na to, co za chwilę miało się wydarzyć. Znowu zaczęła się denerwować i mocniej ścisnęła dłoń Kevina.

- Nie masz się, co bać, Ali. Zobaczysz, że Hayden to miły, inteligentny, mały mężczyzna, a jego siostrzyczka jest mała, czyli z pewnością jest słodka.

- Wiem, ale i tak trochę się denerwuję. – Denerwowała się nawet bardzo, ale wolała nie mówić o tym Kevinowi. Z resztą pewnie miał rację, a ona tylko niepotrzebnie się nakręcała.

- Teraz już wszystko będzie dobrze.

Mężczyzna dla dodania jej otuchy, objął ją ramieniem i pocałował w policzek. Potem ktoś chwycił za klamkę, a ich oczom ukazała się na oko trzydziestokilkuletnia kobieta z długimi czarnymi kręconymi włosami i okularach z masywnymi, brązowymi oprawkami, trzymająca dwójkę dzieci za ręce. To musieli być oni. Hayden i Hailey. Przyglądała się im uważnie. Nie dało się nie poznać, że są rodzeństwem. Oboje mieli wielkie, brązowe oczy, blond włosy i drobne, lekko zadarte do góry noski. Zauważyła na nosie chłopca kilka tylko dodających mu uroku piegów. Może nie byłą specjalistką, ale zdawali się dużo drobniejsi, niż ich rówieśnicy.

- Dzień dobry. Hayden, Hailey, ktoś bardzo chciał was poznać.

Kobieta uśmiechnęła się do nich i zachęciła rodzeństwo, by zrobiło krok do przodu, ale dzieci nie miały na to żadnej ochoty. Chłopiec schował się za plecami opiekunki, a dziewczynka była bardziej zainteresowana palcem, który trzymała w buzi. Kobieta pokazała na nich, by to oni się zbliżyli, więc tak zrobili. Podeszli bardzo blisko. Kev ukucnął przy Hailey. Al zrobiła to samo.

- Hej.

Kevin wyciągnął dłoń w kierunku Hailey. Mała spojrzała na niego, potem na nią, a następnie zaczęła płakać. To z resztą nawet nie był płacz. Bardziej pisk i krzyk w jednym. W jednej sekundzie jej drobna twarzyczka poczerwieniała, a po policzkach zaczęły spływać łzy. Jeszcze nigdy w całym swoim życiu nie widziała czegoś podobnego. Dzieci ich znajomych nie zachowywały się tak w obecności obcych osób. Oczywiście były nieufne i nieśmiałe, ale nigdy nie reagowały tak impulsywnie. Nauczycielka wzięła ją na ręce, kołysząc w ramionach.

- Bardzo państwa przepraszam, ale muszę uspokoić marudę. Hayden, zostaniesz, prawda?

Kobieta schyliła się do niego, wciąż trzymając jego młodszą siostrzyczkę na rękach. Chłopiec nic nie odpowiedział, tylko wzruszył ramionami, jakby było mu wszystko jedno. Dopiero teraz mogła mu się dokładniej przyjrzeć. Miał na sobie dżinsowe ogrodniczki z odrobinę przykrótkimi nogawkami, pomarańczową koszulkę z krótkim rękawem, z niewielką plamą przy kołnierzu a na nogach brązowe sandały. Przydługa grzywka wyraźnie wpadała mu w oczy, bo co chwila nerwowo odgarniał włosy rączką.

- Hayden też nie jest dzisiaj w najlepszym humorze. Rano obraził się na mnie, bo nie pozwoliłam mu wyjść samemu do piaskownicy.

I w końcu zostali w trójkę. Po okropnym hałasie, jaki zafundowała im jego siostra, teraz zapanowała jeszcze gorsza cisza. Chłopiec nie zaszczycił ich nawet spojrzeniem, minął ich, usiadł przy stoliku i położył na nim głowę.

- Cześć, Hayden, pamiętasz mnie?

Kev usiadł obok niego. Naprawdę podziwiała w nim tę wytrwałość, bo jakby była tu sama, dawno by zrezygnowała. Malec zdecydowanie nie miał nastroju na kontakty towarzyskie, co z resztą pokazywał nadto dosadnie. Ale jej mężowi naprawdę zależało na tym drobnym pięcioletnim chłopcu i dwuletniej dziewczynce. Widziała to doskonale, więc sama również postanowiła się bardziej postarać. Hayden niczego im nie ułatwiaj, nie odpowiadając na zaczepkę Kevina.

- To jest Ali, moja żona, która bardzo chciała cię poznać. Opowiadałem jej o tym, jaki fajny garaż zbudowałeś, gdy ostatni raz się widzieliśmy.

Kevin przedstawił ją, a młody przez chwilę zaszczycił ją spojrzeniem, mimo że nie wyglądał na szczególnie zainteresowanego jej osobą.

- Wcale nie był fajny, tylko beznadziejny.

Powrócił do poprzedniej pozycji.

- Ale pewnie potrafisz budować lepsze i inne budowle również.

- Potrafię, ale ciocia Kate nie pozwala mi wychodzić na dwór, kiedy chcę, tylko z innymi dziećmi, a ja nie chcę z innymi dziećmi, ja chcę sam.

- Wiesz, teraz mógłbyś wyjść…

- Teraz?

Hayden momentalnie podniósł głowę, oczekując dalszych wyjaśnień. Uśmiechnęła się z zadowoleniem. Kevin naprawdę dobrze radził sobie z okiełznaniem humorków młodego kawalera, w przeciwieństwie do niej, bo prawdę powiedziawszy sama nie miałaby pojęcia, jak się zachować i czym zachęcić go do współpracy. Czuła się beznadziejnie. Przeszło jej nawet przez myśl, że bezpłodność Kevina była pewnym znakiem, żeby nie unieszczęśliwiła żadnego dziecka. Byłaby beznadziejną matką, skoro nawet pięciolatek kompletnie ją lekceważył.

- No tak, ze mną i z Ali. Zbudowalibyśmy coś razem.

Kev spojrzał na nią, a ona się zgodziła, zastanawiając się, kiedy ostatni raz siedziała w piaskownicy. Jeśli dobrze pamiętała, to ze dwadzieścia lat temu. Bardzo, bardzo wiele zmieniło się od tamtego czasu.

- Ale ja będę szefem.

- Pewnie, że tak, ale najpierw zapytamy ciocię Becky, zgoda?

- Zgoda.

*

Rebecka pozwoliła im wyjść do ogrodu. Uznała to za dobry pomysł, by Hayden poczuł się bardziej swobodnie w ich towarzystwie. Faktycznie świeże powietrze dobrze mu robiło, bo momentalnie się ożywił. Z radością wynosił ze schowka wiaderka, foremki i łopatki. W Keva też wstąpił mały chłopiec, który entuzjazmem dorównywał małemu blondynowi. Obaj od razu zabrali się do roboty. Z początku tylko ich obserwowała, siedząc na pobliskiej ławce i czuła się dziwnie wyobcowana. Nie miała pojęcia o zainteresowaniach małych chłopców. Kompletnie nie znała się na samochodach, garażach oraz potworach z kreskówek, o których tak żywo trajkotał pięciolatek. Mimo wszystko wiedziała, że powinna jednak wykazać się jakąkolwiek inicjatywą, chociaż spróbować nawiązać z Haydenem nić porozumienia.

- Mogę do was dołączyć? Pomogłabym wam.

Podeszła do piaskownicy, w której trwała prawdziwa budowa i powstawały różne dziwne tunele, budynki oraz inne rzeczy, o których szczerze nie miała zielonego pojęcia.

- Pytaj szefa, on tu rządzi.

- Nie, bo ty jesteś dziewczyną, a dziewczyny nie mogą budować.

- Dlaczego nie mogą?

- Bo nie potrafią.

- Ach tak? W takim razie zobaczymy, komu wyjdzie to lepiej, wam, czy mnie.

- Oczywiście, że nam, prawda, Hayden?

Chłopiec pokiwał głową, a ona usiadła w piasku, ciesząc się, że założyła dżinsy, a nie białe spodnie, nad którymi zastanawiała się jeszcze wczoraj wieczorem. Wzięła jedno z wiaderek i łopatkę, przypominając sobie wakacje spędzane z tatą w Kalifornii i zamki budowane na plaży nad oceanem. Postanowiła stworzyć coś podobnego. Starała się najbardziej, jak to tylko możliwe, by jakimś cudem przekonać do siebie małego niedowiarka. Po pół godzinie ciężkiej pracy skończyła swoje dzieło.

- I jak? – Spytała znawcę, który spojrzał na jej zamek z krytyczną miną. Miał kolana w piachu, koszulka wysunęła mu się ze spodni, a włosy przykleiły się do czoła. Chciała doprowadzić go do porządku, ale właściwie nie wiedziała, jak to zrobić. Wolała, by na jej dotyk nie zareagował piskiem i histerią.

- Mmm… może być. Jak na dziewczynę dobrze ci poszło.

Spojrzała na Kevina. Ten, szczerze rozbawiony puścił do niej oko. Całkiem miło było usłyszeć, że radzi sobie całkiem nieźle, oczywiście, jak na dziewczynę. Ten krótki moment nawiązania więzi pomiędzy całą trójką został jednak szybko przerwany przez samego Haydena, którego uwagę przykuło coś zupełnie innego, niż budowla w piaskownicy. Odgłosy dzieci, bawiących się za ogrodzeniem domu dziecka. Była dzisiaj piękna pogoda, więc w jednym z domów sąsiadujących z placówką Rebecki, rodzice postanowili napompować swoim pociechom basen, a te piszczały i śmiały się bez końca. Hayden zrobił zaciętą minę.

- Nie chcę już budować.

Ze spuszczoną głową wyszedł z piaskownicy. Zrobiło jej się go naprawdę szkoda. Był tylko zwykłym pięcioletnim chłopcem z takimi samymi życzeniami, jak jego rówieśnicy. Ale niestety część w jego położeniu była nieosiągalna. Widziała smutek w jego oczach i ogarnęło ją przerażenie. Spojrzała błagalnie na Kevina, by ten coś zrobił.

- A może… może chciałbyś kiedyś pójść ze mną i z Ali na spacer? Zabralibyśmy też twoją siostrę, co ty na to?

- Tak, moglibyśmy wybrać się do zoo, lub gdzieś gdziekolwiek byś chciał.

- Po co?

- Bo lubimy z Ali robić wycieczki i chcemy żebyście nam towarzyszyli.

- Ja też lubię, ale Hailey nie. Zawsze płacze i trzeba ją brać na ręce albo ucieka.

- Wiesz, będziemy jej bardzo mocno pilnować. – Ali była o tym przekonana i obiecała to Haydenowi, który chyba nie do końca wierzył w ich wychowawcze umiejętności.

- A pogramy w golfa?

- Jeśli będziesz chciał, to pogramy.

- Zobaczcie, kogo wam przyprowadziłam.

Rebecka zmierzała w ich stronę, prowadząc za rękę Hailey. Mała trzymała w swojej drobniutkiej dłoni mocno sprany, różowy kocyk.

- Hailey znalazłaś swój kocyk!

Na te słowa dziewczynka, jakby w obronie, że znów mogłaby go gdzieś zgubić, przycisnęła go mocno do brzuszka. Dopiero teraz Ali zauważyła, że mała była urocza. Przypominała słodkiego aniołka, chociaż jej włosy związane zostały w lekki kucyk na środku głowy. Nie płakała na ich widok, ale nie miała ochoty do nich podejść. Za to wyrwała się z uścisku Becki, podeszła do brata i pociągnęła go za rękaw koszulki.

- Gdzie chcesz iść, malutka?

Hailey palcem pokazała mu, dokąd chce się udać. Bardzo korciła ją karuzela, stojąca po drugiej stronie ogrodu. Hayden poszedł z nią, uprzednio pytając Rebeckę, czy mogą. Dorośli  uważnie obserwowali ich poczynania.

- Hailey nic nie mówi, jeśli czegoś chce, pokazuje to palcem, płaczem lub tupaniem nóżką. Gdy do nas trafiła powtarzała „ma-ma”, ale po tygodniu przestała nawet to.

- Można coś na to poradzić? – Spytała Ali, naprawdę tym zmartwiona.

- Niewiele, właściwie to możemy tylko dużo do niej mówić i cierpliwie czekać aż sama zacznie, a zacznie na pewno, bo to inteligentna dziewczynka, choć bardzo uparta. Ale w domu dziecka nie poświęcimy jej tyle czasu ile potrzeba, bo jest tu wiele dzieci, które potrzebują tak samo opieki i pomocy, jak ona.

Ali poczuła, że mogłaby się nią zająć. Ją i jej bratem. Naprawdę po raz pierwszy pomyślała, że mogłaby wspólnie z Kevinem stworzyć dom dla tej dwójki dzieci.

- Za to widzę, że Hayden nie chodzi już nadąsany. Często mu się to zdarza, nie lubi być tu zamknięty.

- Zauważyliśmy to… Może moglibyśmy zabrać ich gdzieś następnym razem?

- Kiedyś na pewno, ale na pewno nie wkrótce. Hailey nie najlepiej na was reaguje, a Hayden też powinien się bardziej otworzyć. Cieszę się, że jesteście zaangażowani od samego początku, ale nie zrozumcie mnie źle, pośpiech w rodzicielstwie, zwłaszcza tym adopcyjnym nie jest wskazany.

Ali spojrzała na Keva. Wiedziała, że myślał o tym samym. Czekali już długo, ale byli gotowi poczekać jeszcze trochę.