55. "Wiem, że nie powinienem pić, ale dzisiaj mi powiedziała, że będziemy mieli dziecko. Musiałem to uczcić, przecież nie?"

Po kilku nerwowych miesiącach, Ali wreszcie czuła, że wszystko zmierza w lepszym kierunku. Co prawda przeczucie zmyliło ją ostatnio kilka razy, bo gdy widziała już światełko w tunelu, okazywało się za chwilę, że wraz z Kevinem uderzali w twardą ścianę. Nie chciała się cieszyć za wcześnie, by znów się nie sparzyć, ale po prostu nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że w końcu i do nich uśmiechnęło się szczęście. Co drugi dzień odwiedzali Haydena i Hailey, i coraz lepiej się z nimi dogadywali, a także wszyscy nawzajem poznawali. Chłopiec cieszył się na ich wizyty, a wczoraj Rebecka powiedziała im, że nie mógł nawet doczekać się ich przyjścia i z niecierpliwością wyglądał przez okno, co bardzo uradowało Kevina. Hailey dalej podchodziła do nich ostrożnie i niepewnie, ale przynajmniej nie płakała już na ich widok i nawet raz dała jej się wziąć na ręce i przytulić. W niej samej też zaczynało się odzywać pewne uczucie, gdy spędzała czas z tymi dziećmi. Nie umiała tego nazwać, ale domyślała się, co to jest. Była pewna, że o tym właśnie mówił jej Kev. Pragnęła zaadoptować to rodzeństwo, stworzyć im dom, być dla nich mamą i nie liczyło się dla niej nic więcej. Nawet to, że ich nie urodziła. A co było najważniejsze poczynili też pierwsze, formalne kroki. Razem z dyrektorką domu dziecka i prawnikiem zajmującym się takimi sprawami, który był też znajomym Kevina z czasów studiów, zgodnie stwierdzili, że na początku postarają się o bycie rodziną zastępczą, a potem o pełną adopcję. Czekała ich jeszcze wizyta u psychologa, przejście kilku niezbędnych testów i czekanie na pozytywne opinie. Ale musiało być dobrze. Nie przyjmowała już innych informacji do wiadomości.

Kevin otworzył jej drzwi do restauracji, w której byli umówieni z jego matką na szybki lunch. Nie cieszyła się za bardzo na to spotkanie. Nie po tym, co opowiedziała jej przez telefon Demi. Zachowanie jej teściowej było straszne i miała do niej o to wiele żalu. Dem była ostatnią osobą, którą można posądzić o wrobienie kogoś w dziecko i alimenty. No i podobała jej się postawa Joe’go. Bronił Demi i Nate’a, jak prawdziwa głowa rodziny. Słyszała dumę w głosie przyjaciółki, gdy zdawała jej relacje, choć ta nigdy by się do tego nie przyznała. Próbowała ją wypytać o to, co ich łączy, ale Nate zaczął płakać, więc szybko musiały się pożegnać. Szanowała Denise, miały kilka tematów do rozmowy, ale teraz wolała zachować dystans w relacji z nią.

Zauważyła kobietę, siedzącą przy stoliku, znajdującym się w najbardziej zacisznym miejscu sali. Rodzicielka Kevina zawsze wybierała podobne miejsca, by jak, twierdziła, nikt nie podsłuchiwał jej prywatnych rozmów. Jakby kogokolwiek obchodziło o czym plotkowała ze swoimi przyjaciółkami.

- Dzień dobry, mamo.

Kev ucałował matkę w policzek, ale doskonale wiedziała, że też miał jej za złe sytuację z Joe. Usiedli naprzeciwko niej, a młody, blondwłosy kelner szybko pospieszył do nich z kartami. Szczerze mówiąc, nie była głodna.

- Jak zwykle spóźnieni, czy wy kiedykolwiek zaczniecie szanować mój cenny czas?

To była formułka, którą Ali znała na pamięć, bo słyszeli ją przy niemal każdym spotkaniu. DeniseJonas nie potrafiła zrozumieć, że Nowy Jork to ogromne, żywe, zakorkowane miasto, a klienci jej syna, często przedłużali czas przeznaczony na spotkania z nimi.

- Wybacz, Denise, ale Kevin wrócił do domu później niż planował… - Odezwała się do niej po raz pierwszy, zupełnie nie wiedząc po co i odłożyła menu na stół. Ich tłumaczenia były zbędne, bo jej teściowa i tak na wszystko miała własną teorię.

- Oczywiście, ale ty jako dobra żona, powinnaś umieć go pośpieszyć.

Zacisnęła zęby i przytaknęła jej, ale miała ochotę odpowiedzieć, by się odczepiła. Nie zrobiła tego jedynie ze względu na Kevina.

- Strasznie jesteś opalona. Powinnaś uważać, bo niedługo wyjdą ci piegi,  co gorsza zmarszczki, a to pierwszy krok do szybszego starzenia się…

Denise należała do bezpośrednich osób, które nie kryły swoich osądów, czasem bardzo bolesnych. Kiedyś powiedziała jej, że powinna schudnąć  z pięć kilogramów, to będzie ładniej wyglądać. Przepłakała wtedy pół nocy, ale Kevin zapewnił ją, że nie musi, bo wygląda pięknie i obiecał, że porozmawia z matką. Tak też zrobił, ale Denise nie wzięła sobie tego do serca i dalej, co jakiś czas, potrafiła coś tam uszczypliwie skomentować.

 - Mamo, przestań, nie przyszliśmy tu po to, by wysłuchiwać twoich uwag. Ali jest śliczna z piegami czy bez.

W Kevinie włączył się ton, nieznoszący sprzeciwu. Denise też o tym wiedziała. Znała swojego najstarszego syna i doskonale zdawała sobie sprawę, kiedy odpuścić.

- Już nic nie można wam powiedzieć, bo od razu się obrażacie, a ja chcę tylko waszego dobra i martwię się o was.

- Dziękujemy za troskę, ale jest niepotrzebna.

Kevin z pewnością nie chciał, by jego matka zaczęła się nakręcać i budować w nich poczucie winy. Często tak pogrywała ze swoimi synami, co nie było ani sprawiedliwe ani uczciwe, ale za to bardzo dla niej korzystne. Nic im nie odpowiedziała i nawet słowem nie wspomniała o tym, że niespodziewanie została babcią. Ali tego nie rozumiała. Przecież ciągle mówiła, że chce nią być, to powinna się cieszyć z obrotu spraw. W końcu nie co dzień rodził jej się słodki, cudny wnuk podobny do jej średniego syna. Jeśli Nate nie był w stanie zmiękczyć jej serca, to nie wiedziała, czy istnieje w ogóle ktoś taki.

Ponownie pojawił się kelner, by przyjąć ich zamówienie, więc je złożyli, a on ukłonił się nisko i zostawił ich samych.

- Właściwie to jestem ciekawa, kiedy zabierzecie się do roboty…

Zaczęła po chwili, z ciekawością przyglądając się małżeństwu, które właśnie wchodziło do środka wraz z dwójką dzieci. Starszy chłopczyk miał z sześć lat, a młodszy trzy. Al błagała w duchu, by Denise nie rozpoczęła tego ciężkiego tematu.

- Chyba nie bardzo rozumiemy. – Spojrzała na swojego męża. Kevin również wydawał się zaskoczony słowami matki.

- Czas leci, a wy nic nie robicie. Rozumiem, że nie możecie mieć dzieci drogą naturalną, ale na Boga, przecież istnieje in-vitro, powinniście wybrać się do specjalistów, zrobić badania… Czekanie z założonymi rękami na cud nic wam nie da.

Teraz to Kev popatrzył na nią. Cały poczerwieniał, choć próbował zachować zimną krew.

- Właściwie to podjęliśmy już pewne kroki…

Zaczął, uśmiechając się do niej i ściskając pod stołem jej dłoń. Był dumny i szczęśliwy, a to przecież było najważniejsze. Ich szczęście, ich wybory oraz Hayden i Hailey.

- Tak? To fantastycznie! Czemu nic nie mówiliście wcześniej? Czy ja zawsze muszę o wszystkim dowiadywać się ostatnia?!

Zalała ich falą pytań, a to z pewnością był dopiero początek. Wyglądała na bardzo zadowoloną.

- Woleliśmy nikomu się nie chwalić. Jesteś pierwszą osobą, która się dowiedziała, mamo.

- To kiedy będę mogła zająć się wyprawką dla mojego wnuka, a może nawet wnuków? Słyszałam, że to częste przy in-vitro…

Nie wspominała o Nathanie, co było okrutne wobec niego i jego rodziców. Nie zasłużyli sobie na to.

- Nie przygotowujemy się do in-vitro. Zaczęliśmy starania o adopcję rodzeństwa, chłopca i dziewczynki. Chcesz zobaczyć zdjęcia?

Wyraz twarzy DeniseJonas zmienił się w ciągu kilku sekund. Nie zdawała się być zachwycona ich pomysłem. Wręcz przeciwnie, była przerażona i rozczarowana. No cóż, mogli się tego spodziewać.

- Jak to?! Wolicie wychowywać cudze dzieci niż postarać się o własne?!

Podniosła głos, a kilka zaciekawionych głów odwróciło się w ich stronę. Nie próbowała dbać o pozory, a to wróżyło im bardzo źle. DeniseJonas była królową przesady.

- Takie rozwiązanie wybraliśmy wspólnie, Denise. I bardzo chcemy stworzyć dom Haydenowi i Hailey. – Chciała uciąć ten temat, ale jej teściowa zdawała się dopiero rozkręcać. Czemu nie mogła tak po prostu zaakceptować ich decyzji i cieszyć się razem z nimi? To był dla nich ważny moment, może nawet najważniejszy w życiu, a ona tego nie rozumiała.

- Ile mają lat?

- Pięć i dwa.

- Jeszcze, żebyście zdecydowali się na jakiegoś noworodka, a tu… Przecież wy nic nie wiecie o ich rodzinie, może pochodzą z marginesu społecznego? Albo są nosicielami poważnych chorób?

- Proszę cię przestań. Ich mama zmarła, a tata jest nieznany, dzięki nam mają szansę na normalny dom pełen miłości.

Kevin był bardzo stanowczy. Walczył, jak nigdy.

- No więc skoro jest nieznany, to znaczy, że nic dobrego powiedzieć o nim nie można, tak jak pewnie o całej ich rodzince. Z resztą adopcja to ostateczność i wyjście bezpieczeństwa dla tych, którzy tchórzą, bo boją się zaryzykować.

- To nie jest ostateczność, tylko nasz wybór!

Kevin walnął pięścią w stół. Obie się przestraszyły, ale Denise nie straciła rezonu. O nie, ona nie poddawała się tak łatwo i bez walki.

- To nie wybór, tylko pójście na łatwiznę.

- Masz już wnuka, zapomniałaś o Nathanie? Możesz codziennie obdarowywać go prezentami, jeśli nie pasują ci nasze dzieci. A nie, nie możesz, nie po tej szopce, którą urządziłaś w szpitalu!

- Nigdy nie zaakceptuję dziecka tej… tej okropnej dziewuchy, która wykorzystuje twojego naiwnego brata!

- Uwierz, będziesz tego żałować i prędko go nie zobaczysz!

Ali próbowała go powstrzymać, by nie powiedział czegoś, czego będzie żałował, ale wiedziała, że wyrzucał z siebie całą, nagromadzoną złość. Poza tym poruszanie tematu dzieci było dość ryzykowne i Denise doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

- Nie mówimy tu o nich, tylko o waszej bezmyślności. A to wszystko twoja wina, Ali. Dobra kobieta i żona umie przekonać swojego męża do wszystkiego.

Al była zaskoczona. A więc jej teściowa uznawała ją za winną wszystkiego i bez ogródek poniżała. Ogromna gula urosła w jej gardle. Nie mogła się teraz rozkleić, choć niewiele do tego brakowało.

- Żadne to macierzyństwo, gdy nie poczujesz ruchów własnego dziecka i go nie urodzisz.

Ali czuła na sobie wzrok wszystkich zebranych gości restauracji. Nikt nigdy jej tak nie zranił. Jak Denise mogła być tak nieczuła? Czy naprawdę nie wiedziała, że ostanie miesiące były dla nich koszmarem i dopiero ostatnio zaczęli widzieć światło w tunelu? Aż tak straszne dla niej było ich szczęście?

- Żadne to macierzyństwo, gdy twoja własna matka neguje każdą, twoją decyzję i krytykuje bliskie ci osoby!

Kev był czerwony ze złości. Cierpiał bardziej niż ona, bo w końcu chodziło o kobietę, która go urodziła.

- Jak śmiesz mówić mi coś takiego?!

- Traktuję ciebie  tak samo, jak ty nas! I wiesz, co, wcale nie dziwię się ojcu, że nas zostawił! Nie mógł z tobą wytrzymać, bo odpychasz od siebie każdego!

Ali zastygła na moment, a Denise to otwierała, to zamykała buzię, jakby chciała coś powiedzieć, ale zapomniała, jak to się robi.

- Kevin… - Chwyciła go za dłoń, by trochę uspokoić. Temat ojca był tabu, a już na pewno w takim kontekście.

- Idziemy.

Przeszli przez restauracyjny hol, odprowadzani ciekawskimi spojrzeniami wszystkich dookoła.

*

Obserwował, jak Demi sprawnie radzi sobie najpierw z górnym, a później dolnym zamkiem, by wreszcie otworzyć przed nim szeroko drzwi do mieszkania. Ostrożnie przeszedł próg, uważając, by nie zawadzić o futrynę. Przez lewe ramię przewieszony miał pasek sporej, fioletowej torby sportowej w kwiaty, mniejszą, granatową, dzierżył w dłoni tej samej ręki. W drugiej natomiast trzymał mocno nosidełko, starając się jakimś cudem nie obudzić śpiącego Nathana.

Ze sporą ulgą odstawił w korytarzu ciężkie pakunki, po czym, nie czekając na kolejne polecenia, powędrował do doskonale znanego sobie pomieszczenia. Łóżeczko nie było już zbiorowiskiem wszystkich możliwych rzeczy, jakie udało zgromadzić się Wiedźmie w hormonalnym szale zakupów. Dzień wcześniej zgodnie z jej prośbą, wpadł na chwilę, by uporządkować pokoik synka. Ogromną pomocą okazała się mama Demi, która nalegała, by pozwolił pomóc jej chociaż w ten sposób, skoro nie mogła zostać dłużej i pozajmować się trochę wnukiem. Czuł się bardzo nieswojo, wykorzystując tak jej dobrą wolę, ale pani Lovato okazała się być bardzo przekonująca. Wyprała, wyprasowała, a następnie poukładała wszystkie wymagające tego ubranka dla Nate’a, podczas gdy on zajął się innymi sprawami. Uprzątnął pudełka po jedzeniu na wynos z kuchni spod szafki ze zlewem, pojechał na zakupy spożywcze i kupił zapasy produktów, na co najmniej półtorej tygodnia. Zgodnie za radą Diany wstąpił również do apteki po mleko modyfikowane, butelkę i smoczek, chociaż Demi upierała się przy karmieniu piersią. Tak na wszelki wypadek, gdyby jednak młody zbuntował się, albo po prostu nie dojadał. Wstąpił też po wózek, który Matt i Courtney dostarczyli prosto do jego mieszkania. Na całe szczęście w całości, oszczędzając mu tymczasem sporo czasu, który musiałby poświęcić na montaż wszystkich części. Zaprzyjaźnił się również z nosidełkiem, pełniącym również funkcję fotelika samochodowego, bo z zajęć szkoły radzenia pamiętał, jak ważne jest solidne zamontowanie go i zabezpieczenie pasami przed wyruszeniem w jakąkolwiek podróż. Później postawił na swoim, mimo licznym protestów, odwożąc Dianę na lotnisko, chociaż sama chciała pojechać taksówką. Odprowadził ją do samej odprawy, gdzie pożegnała go zaskakująco wylewnie. W tej kwestii zdecydowanie Demi różniła się od swojej matki. Była dużo bardziej zamknięta, zdystansowana, chociaż starała się to rekompensować sobie jakoś ciętym językiem i odzywkami, które zdecydowanie nie przystawały damom. Ale kochał ją pomimo wszystko. Uwielbiał tę drobną szatynkę, która zupełnie przez przypadek pojawiła się w jego życiu, wpadając do jego biura na dwudziestocentymetrowych szpilkach, razem z tym swoim wrednym charakterkiem i ciętymi uwagami. Wtedy uznał, że Robert wyraźnie chciał dać mu nauczkę za kompletną dezorganizację i brak dojrzałości, jednak teraz miał ochotę mu podziękować. Ale najpierw musiał ogarnąć cały ten swój myślowy bajzel. Bo prawda była taka, że przez ostatni tydzień robił wszystko, żeby tylko nie dopuścić do tego momentu. Tymczasem jego wysiłki zakończyły się niechybną porażką.

Najostrożniej jak to było odstawił nosidło na podłogę i zaczął nierówną walkę z uprzężą, w którą zapięty był synek. Normalnie poszłoby mu to znacznie szybciej, jednak fakt, iż zasnął niecałą godzinę wcześniej, po ponad godzinnej sesji marudzenia oraz histerii spowodowanej szczepieniem tuż przed wypisem, mocno ograniczał jego możliwości. Metodycznie poradził sobie z pierwszą spinką, oraz dwoma zlokalizowanymi na wysokości ramionek chłopca. Następnie rozluźnił szelki, niepewnie wyplątując jego drobne ciałko z pasów bezpieczeństwa. Kiedy już trzymał go w ramionach, mały poruszył się gwałtownie i miał wrażenie, że zaraz znowu się rozpłacze, ale na całe szczęście był to fałszywy alarm. Ułożył go wygodnie w łóżeczku, z którego wyjął całkowicie kołderkę, która była w tym momencie całkowicie zbędna. Temperatury oscylowały od kilku dni niezmiennie w okolicach trzydziestu stopni, przez co mały mimo, iż ubrany jedynie w granatowe body z krótkim rękawem był całkowicie mokry. I nastała chwila, której bał się najbardziej. Stał tak oparty o białą, lakierowaną ramę, przyglądając się swojemu idealnemu, śpiącemu synowi. Tak bardzo przyzwyczaił się do niemal ciągłego przebywania w jego otoczeniu, że teraz zupełnie nie wyobrażał sobie, co zrobi, kiedy za chwilę będzie musiał wrócić do siebie. Nie chciał go zostawiać, nie chciał być weekendowym tatusiem i widywać własne dziecko po dwie godziny dziennie. Pragnął być z nimi, pomagać Demi, mieć ją przy sobie i wspólnie z nią uczyć się, jak wygląda opieka nad Nate’m bez asysty zawsze pomocnych pielęgniarek lub położnych. Ale musiał pogodzić się z jej wyborem. Spieprzył sprawę, więc musiał ponieść tego odpowiednie konsekwencje. Mimo że bardzo chciał wszystko naprawić, to przecież nie mógł do niczego jej zmuszać. Jednakże nie miał czasu na dalsze przemyślenia, bo do realnego świata boleśnie i szybko przywołało go jej subtelne odchrząknięcie. No tak, pewnie chciała położyć się i odpocząć po pełnym nowych doświadczeń dniu. A on nie był tu potrzebny. Czuł się jak niechciany intruz. Nie pozostało mu, więc nic innego, jak spełnić jej niewypowiedzianą prośbę. Po raz ostatni schylił się nad łóżeczkiem, które sam składał długie tygodnie wcześniej, pocałował w czółko Nathana, po czym bez słowa wyszedł z pomieszczenia. Demi podążyła zaraz za nim.

- Jeśli zgłodniejesz, to nie zamawiaj na wynos, bo zrobiłem ci wczoraj małe zakupy. – Odpowiedział, trzymając już rękę na klamce. Nawet na nią nie patrzył, bo zdawał sobie sprawę, że gdy spojrzy jej w oczy, pojechanie do siebie stanie się sto razy trudniejsze.

- Nie musiałeś…

- Ale chciałem. – Odpowiedział szybko, zanim po raz kolejny niepotrzebnie podkreśliła swoją wielką niezależność. Zastanawiał się, czy robiła to specjalnie, czy po prostu tak bardzo przywykła do izolacji i samotności, że nie potrafiła przyjąć pomocy z wdzięcznością. – Naprawdę, nie musisz udowadniać mi, że możesz wszystko zrobić sama, bo wiem o tym aż za dobrze. Ale czasami mogłabyś pozwolić sobie pomóc…

- Przepraszam… ja… Naprawdę jestem ci wdzięczna, za to, jak nam pomagasz….

- Ale mam sobie już iść. – Odpowiedział gorzko, wiedząc, co chce mu powiedzieć.– Spokojnie, nie musisz się wysilać. Sam doskonale zrozumiałem.

Może powiedział to zbyt chłodnym tonem, ale nie potrafił poradzić sobie z pokładami żalu, które dosłownie zalewały go od środka. Wiedział, że nie powinien naciskać, że to tylko pogorszy całą sprawę. Jednak z drugiej strony ciężko było mu się powstrzymać. Szczególnie teraz, gdy musiał wrócić do siebie. Bez Demi i Nate’a. W szpitalu było mu zdecydowanie łatwiej, bo nie mogła mu uciec. Żółtaczka syna, a co za tym idzie, przedłużony pobyt na oddziale był dla niego zbawieniem. Liczył, że przez ten czas uda mu się ją jakoś przekonać. Nawet, jeśli nie chciała go znać, to gdyby miał ja przy sobie byłby spokojniejszy. I mógłby się nimi opiekować przez cały czas, gdyby potrzebowali jego pomocy. A tak, czuł się kompletnie zepchnięty na boczny tor. Niepotrzebny.

- Joe, dobrze wiesz, że to nie  tak. Przecież nie zabraniam ci go odwiedzać.

- Chyba lepiej, żeby ta rozmowa skończyła się teraz, zanim powiem coś, czego będziemy oboje żałowali. – Nacisnął na klamkę i uchylił drzwi, cały czas marząc o tym, żeby go zatrzymała. Żeby powiedziała, że może zostać, że go potrzebuje. Odczekał tak dłuższą chwilę, ale skoro nic nie powiedziała, przeszedł wreszcie próg i stanął na klatce. – Jakby się coś działo to dzwoń, bez względu na godzinę. I tak pewnie nie będę mógł zasnąć…

-W porządku.

Brzmiała tak, jakby rozmawiali o pogodzie. Zupełnie beznamiętnie, a to tylko jeszcze bardziej go przygnębiło. Był pewien, że nie zadzwoni. Bo przecież doskonale radziła sobie ze wszystkim sama. Od zawsze. Dlaczego wiec tym razem miałoby być inaczej?

- Dem, wiem, że spieprzyłem i… Nie będę znowu cię przepraszał, bo rozumiem, że masz dość słuchania tego samego. Jestem bezmyślnym idiotą, ale naprawdę cię kocham…

- Do jutra, Joe. – Tym razem to ona przerwała mu wpół zdania.

- Do jutra…

Odparł ze zrezygnowaniem, gdy czekała tuż przy drzwiach, by móc zatrzasnąć je za nim na zamek. I znowu dotarło do niego, że po raz kolejny wykorzystał miłość, jako kartę przetargową, co stawiało go w mało korzystnym świetle. Cholera! Znowu to spieprzył, ale naprawdę chciał, żeby mu uwierzyła. Chociaż tyle, bo nawet nie spodziewał się usłyszeć od niej tego samego. Ze złością uderzył w niczemu winny przycisk windy, której drzwi momentalnie się otworzyły. Musiał wreszcie pogodzić się ze świadomością samotnych wieczorów w pustym, zimnym mieszkaniu.

*

Wpatrzona w Bena, słuchała wszystkiego, co jej opowiadał. Wiedziała to na pewno. Była totalnie zauroczona, wpatrzona, a być może nawet już zakochana. Ten mężczyzna był jej ideałem. Uroczy, szarmancki, zabawny spełniał wszystkie jej wymagania. Nikt, dosłownie nikt nie mógł się z nim równać. Takiego faceta, jak on szukała przez całe życie. Śmiało mogła nazwać go swoim rycerzem w srebrnej zbroi. Zastanawiała się, czy miał jakieś wady. Wydawało jej się, że nie. Przyjechał po nią punktualnie, gdy sama jeszcze była w kropce i próbowała dobrać biżuterię do bordowej mini na ramiączkach z rozkloszowanym dołem. Wręczył jej również bukiet złożony z kilku czerwonych róż, a ona się zarumieniła. Ani Nick, Jake, czy jeszcze wcześniejsi chłopcy nie wręczali jej kwiatów bez okazji. Czasem zapominali o tym nawet na rocznicę, urodziny lub walentynki. Dlatego poczuła się przyjemnie zaskoczona. A potem otworzył jej drzwi od samochodu i zabrał do uroczej, przytulnej restauracji, mieszczącej się w Greenwich. Nie było to jedno z tych modnych i obleganych miejsc. Nie, raczej zaglądali tu ludzie, którzy chcieli dobrze zjeść w przyjaznej atmosferze. Z resztą Ben musiał znać właściciela, bo gdy tylko weszli, przywitał się z nim, jak z dobrym znajomym. Polecił jej też, by zamówiła specjalność szefa kuchni, czyli makaron z tapioką i kurczakiem teriyaki. Zazwyczaj na pierwszej randce nie zamawiała nic, co miało więcej niż sto kalorii, by nie wyglądać na osobę, która lubi się objadać, ale tym razem postanowiła zaryzykować. Z resztą przy Benie wszystko było inne. Czuła się swobodnie i miała zamiar być sobą. Dlatego ze smakiem zajadała się swoim daniem, ciesząc, że to nie sałata.

- Przepraszam, ale chyba cię zanudzam.

Wyrwał ją z zamyślenia nad udanym wieczorem i zrobił posępną minę. Jeśli się przejmował, to nie miał czym. Już dawno nie bawiła się lepiej. Naprawdę, bardzo dawno. Lubiła go słuchać, tego z jaką pasją opowiadał o swojej pracy, a przy tym nie wydawał się być pracoholikiem. Przynajmniej taką miała nadzieję.

- Nie! – Odpowiedziała szybko i usłyszała głośny dźwięk swojego telefonu. Cholera jasna! Zapomniała go wyciszyć lub wyłączyć. Nie chciała, by ktokolwiek lub cokolwiek im przeszkadzało. Spojrzała na wyświetlacz. To Demi. No cóż, choćby się waliło i paliło, jej przyjaciółka będzie musiała poczekać.

- Odbierz, może to coś ważnego?

Zasugerował i upił łyk wina z kieliszka. Miał takie cudowne dołeczki w policzkach. I cudowne oczy. Cały był cudowny.

- To Demi, później do niej oddzwonię. – Rozłączyła się i wrzuciła telefon do małej, czarnej torebki na złotym pasku. Demi miała Joe’go, więc ona i Nate byli w dobrych rękach. Ona teraz walczyła o to samo. By mieć kogoś, przy kim czułaby się bezpieczna.

- Mały terrorysta miał wyjść dzisiaj do domu…

Doskonale wiedziała, o kim mówił. Dem wraz z Nathanem i Joe mieli wreszcie opuścić szpital. Lovato strasznie przeżywała kolejne dni spędzone w więzieniu, jak słodko nazywała oddział położniczy, dlatego pewnie teraz chciała podzielić się z nią swoją radością z opuszczenia go. Później, wszystko to zostawiła na później.

- Tak wiem, jutro ich odwiedzę, bo bardzo się za nim stęskniłam. – Nate skradł jej serce. Był prawdziwym słodziakiem i robił takie śmieszne minki, kiedy spał. Chociaż Demi twierdziła, że potrafił urządzać prawdziwe histerie, ona jeszcze nie zdążyła być ich świadkiem.

- Długo się znacie?

Zapytał, wyrywając z zachwytów nad najmłodszym z Jonasów. Miała też lekkie wyrzuty sumienia, bo może powinna odebrać? Gdyby były w odwrotnej sytuacji, Dem nigdy nie zignorowałaby żadnego połączenia od niej.

- Kilka lat, poznałyśmy się przez Al, naszą inną przyjaciółkę. – To było wtedy, gdy zaczęła spotykać się z Nickiem i poznała Ali, będącą już w związku z Kevinem. Była wtedy bardzo samotna, bo choć spotykała się z Nicholasem, to jego znajomi, nie akceptowali jej. Nie pochodziła z Nowego Jorku, nie znała modnych klubów, nie poruszała się po Manhattanie. A Al i Dem pomogły jej przetrwać ten trudny czas, co stało się początkiem pięknej przyjaźni. – Gdyby nie one, pewnie spakowałabym się i wróciła do Arizony… - Nawet Nick, by jej przed tym nie powstrzymał. Z resztą nie była pewna, czy by zauważył jej zniknięcie. W tamtym czasie zaczynał staż w firmie i był tym bardzo przejęty.

- Jak tam jest?

Zadał kolejne pytanie i naprawdę czekał na odpowiedź. Naprawdę go interesowała. Patrzył jej w oczy, ciekaw, co ma mu do powiedzenia. Rzadko poznawała mężczyzn, którzy umieli i chcieli słuchać.

- Zupełnie inaczej niż tutaj. Wszędzie są farmy, mnóstwo farm, sama dorastałam na jednej z nich i myślałam, że tam się zestarzeję, ale rodzice stwierdzili, że ślicznie rysuje i nie powinnam tego marnować, doglądając dyni. Dlatego odkładali każdy grosz, bym mogła wyjechać do Nowego Jorku i studiować tu. Początkowo myślałam o akademii sztuk pięknych, ale w końcu zdecydowałam się na architekturę.

- Chciałabyś tam wrócić?

- Sama nie wiem, tęsknię za rodziną, ale tu jest moje życie, tu mam przyjaciół i chrześniaka. Oni wiedzą, że nie byłabym tak naprawdę szczęśliwa, gdybym z powrotem znalazła się w Arizonie. – Zamyśliła się na chwilę, przypominając sobie coś. Uśmiechnęła się, do siebie i po części do Bena. – Kiedyś miałam takie marzenie, że jak już będę bardzo stara i tak samo stary będzie mój mąż, to przeprowadzimy się właśnie tam, by odpocząć od wielkiego miasta, naszych dzieci i wnuków. Siadalibyśmy na werandzie i cieszyli sobą. – Trochę się zarumieniła, bo nie chciała by pomyślał, że jest jakąś wariatką, bujającą w obłokach. Chociaż tak właśnie było. Lubiła marzyć, zwłaszcza, gdy się zakochiwała.

- Brzmi nieźle, podobają mi się takie plany na przyszłość. Chociaż nie wiem, czy wnuki dałyby spokój.

Nie była pewna, czy się z niej naigrywał, czy nie. Nie, chyba nie. To nie było w jego stylu. Nie był sarkastyczny, nie wyśmiewał się z niej.

- Chociaż pewnie uważasz, że taki mieszczuch, jak ja, nie poradziłby sobie na wsi.

Już wcześniej zdążyła się dowiedzieć, że jego rodzina od pokoleń mieszkała w Nowym Jorku, jego tata był znanym i szanowanym chirurgiem, a mama również pediatrą. Miał starszą siostrę, która mieszkała w Australii z mężem i dwuletnią córką, którą miał zamiar niedługo odwiedzić, bo ostatni raz widział ją, kiedy miała trzy miesiące.

- Hmm właściwie to jestem pewna, że nie wytrzymałbyś dnia w domu bez klimatyzacji pełnym robactwa. – Chciała się z nim trochę podroczyć. Właściwie to była jedyna rzecz, której jej w nim brakowało, a którą miał… Matt. Henderson doprowadzał ją do szaleństwa, ale ich słowne sprzeczki naprawdę lubiła. Gdyby nie był takim kobieciarzem, może pomyślałaby o nim poważniej? Teraz jednak miała Bena.

- Jeszcze byś się zdziwiła…

Odpowiedział jej bez chwili wahania z tajemniczym błyskiem w oku. To było dziwne, bo mogła czytać w nim, jak w otwartej księdze, a czasem miała wrażenie, że trzymał w ukryciu jakiś poważny sekret, coś, co mogłoby przyprawić ją o ból głowy. Nie chciała jednak brać go za kłamcę i krętacza. Próbowała to sobie tłumaczyć ostrożnością i lękiem przed kolejnym sparzeniem się. W końcu, co mógłby przed nią ukrywać? Gorszej prawdy niż przyłapanie własnego chłopaka w łóżku z innym mężczyzną nie mogła poznać. Ben był dobrym, normalnym facetem, a ona po prostu momentami się bała. Bała się kolejnego rozczarowania i tego, że ją prawdziwa miłość omija szerokim łukiem. Ali miała Keva, który zrobiłby dla niej wszystko. Demi – Joe’go, niewidzącego poza nią i ich synkiem świata. Też tak chciała. Wmawiała sobie, że jest niezależna, samowystarczalna i silna, ale jedno spojrzenie Bena Tremblay’a utwierdziło ją w przekonaniu, że była w błędzie.

Jej telefon rozbrzmiał na nowo. Tym razem jednak dostała wiadomość. Myślała, że to od Demi, dlatego gnana wyrzutami sumienia, odczytała go, jak najbardziej pospieszne, wylewnie przepraszając swojego towarzysza. Jednak to nie panna Lovato była nadawcą, a Matt. Jak zwykle musiał zawracać jej głowę w najmniej odpowiednim momencie. Miał okropne wyczucie czasu. Zupełnie, jakby to sobie zaplanował. No cóż, lubił robić jej na złość, więc wykluczyć takiej opcji nie mogła. Henderson pytał się, czy wiedźma pojechała wraz z Nate’m do mieszkania Joe’go, bo chciałby odwiedzić jutro chrześniaka, a do swojego kumpla nie może się dodzwonić. Dlatego maltretował ją. Sama nie znała odpowiedzi, ale na tyle, na ile znała Dem oraz jej upór, to nie liczyła na powodzenie planu Jonasa. Szybko mu odpisała, czując na sobie uważne spojrzenie Bena. Czuła, że się czerwieni. To było niegrzeczne z jej strony.

- Jednak coś ważnego.

Odparł po chwili, ale nie słyszała w jego głosie żadnego zarzutu. Taki właśnie był. Grzeczny i nieoceniający nikogo.

- Nie, to tylko bardzo upierdliwa koleżanka. – Skłamała, bo nie chciała go zrażać informacją o bliskiej zażyłości z kolegą z pracy. Nie, Matta wolała zostawić tylko dla siebie. Musiała też przyznać, że taki sekret był bardzo pociągający. Zrugała siebie jednak za to w myślach. Matt nie był dla niej. Był dla wszystkich łatwych i szybkich panienek. Ona wolała księcia z bajki.

- Wiesz, ja właściwie też muszę zadzwonić, mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe?

- Nie, oczywiście, że nie.

Uśmiechnął się do niej i wstał od stolika, a ona długo patrzyła za nim, jak wychodził na zewnątrz, by wykonać ważne połączenie.

*

Matt szarpnął za kraty. Popełnił w życiu wiele głupstw, ale jeszcze nigdy wcześniej nie trafił na komisariat. Do dzisiaj. Zazwyczaj unikał problemów z prawem, nie jeździł po pijaku, nie palił niedozwolonych substancji i nie podrywał nieletnich dziewczynek, których pełno kręciło się po klubach w Nowym Jorku. Zwykle też nie pił do nieprzytomności, bo nie lubił tego stanu, w którym ludzie zaczynali bełkotać i się zataczać, chociaż sam miał bardzo mocną głowę. Tymczasem dzisiaj zupełnie stracił panowanie nad sytuacją. Żaden z jego kumpli nie miał czasu, by wyjść w miasto i się zabawić, nie wspominając już o Joey’u, któremu, jako świeżo upieczonemu tatusiowi nie w głowie były balangi do rana. Nie znalazł też żadnej, ciekawej panienki, bo w każdej coś mu nie pasowało. Albo miała zły kolor włosów, albo ich długość, albo uśmiechała się nie tak. Nie był wybredny, ale prawda była taka, że wszystkie porównywał do Court. Za każdym razem, gdy patrzył na którąś z kobiet, przed oczami pojawiała mu się panna Stone. Był zły na siebie, bo nie bardzo rozumiał, o co chodzi. Przecież poszli już do łóżka, więc powinien dać sobie spokój i znaleźć nową zdobycz. Jednak nie umiał. A zwłaszcza nie po tym, jak dowiedział się, że zaczęła się z kimś spotykać. Wydawało mu się, że to niemożliwe. W końcu ich dziwna relacja, którą ciężko było nazwać przyjaźnią, zaczęła się w momencie, gdy rozstała się z Nickiem. Nie wiedział, jak się zachowuje, gdy poznaje kogoś nowego i wchodzi w nową relację. I bardzo żałował, że się o tym przekonał. Zakochana Court robiła się nie do zniesienia. Przez cały czas chodziła z głową, w chmurach, nie rozstawała się z telefonem i nie słuchała tego, co do niej mówił. Miała gdzieś przyjaciół, miała gdzieś pokój dla Nate’a, liczył się tylko ten głupi doktorek. Nawet teraz, gdy o nim pomyślał, robiło mu się nie dobrze i chciał komuś przywalić. Właśnie w taki sposób się tu znalazł. Jakiś gość w klubie spojrzał na niego krzywo, a ten niewiele myśląc, obił mu gębę, nie patrząc na konsekwencje. Nic strasznego się nie stało, sam też oberwał, ale mniej. Z resztą miał to w dupie. Najważniejsze było się teraz stąd wydostać.

- Ej, kolego, no błagam cię, daj mi jeszcze raz zadzwonić. – Złożył dłonie w błagalnym geście i zwrócił się do policjanta, który go pilnował, a raczej siedział na krześle i zawzięcie przeglądał coś w swoim telefonie. Mógł wykonać jedno połączenie. Wybrał numer Joe’go, mając nadzieję, że ten odbierze, ale tak się nie stało. Zapewne był zajęty karmieniem, usypianiem lub przewijaniem Nathana, ewentualnie tłumaczeniem Wiedźmie, jak bardzo ją kocha. Baby, wszystkie takie same. Uparte i ślepe.

- Wybacz, kolego, wykorzystałeś swój limit, teraz cierp.

Funkcjonariusz policji zdawał się być niewzruszony jego prośbami i sytuacją w jakiej się znalazł. No tak, pewnie spotykał się z tym na co dzień. Ale jemu nie marzyła się noc na komisariacie i musiał coś wykombinować. Miał nawet pewien pomysł. Głupi, ale jedyny, jaki przyszedł mu do głowy.

- Posłuchaj, moja dziewczyna… ona na pewno sią martwi o mnie i wolałaby wiedzieć, gdzie jestem… - Nigdy w swoim życiu nie był tak żałosny, jak teraz.

- Trzeba było o tym pomyśleć zanim się schlałeś i wszcząłeś bójkę.

Trafił mu się bardzo uparty przeciwnik, którego zdawał się nie wzruszać los jego wyimaginowanej dziewczyny.

- Wiem, że nie powinienem pić, ale dzisiaj mi powiedziała, że będziemy mieli dziecko. Musiałem to uczcić, przecież nie? – Fantazja ponosiła go bardzo daleko, ale trudno.

- Gratulacje, tatusiu.

Gliniarz najzwyczajniej w świecie kpił sobie z niego. Może powinien dodać jeszcze kilka dramatycznych wątków, ale chyba wolał jednak nie przeginać. I tak marnie mu to wychodziło, nie chciał z siebie robić jeszcze większego pajaca i kretyna.

- Ty byś się nie cieszył? Chcę się jej oświadczyć, a ona na pewno nie powie „tak”, gdy spędzę noc za kratami. Nasze dziecko urodzi się w rozbitej rodzinie, a to będzie wszystko twoja wina! – Dodał dramatycznym tonem i dostał czkawki, co mężczyzna skwitował jedynie donośnym parsknięciem. Nabijał się z niego. – Masz dzieci? Na pewno masz. – Zauważył na jego palcu obrączkę.

- Dwójkę. Bo co?

- Chyba nie chciałbyś, żeby ich matka martwiła się, gdzie jesteś przez całą noc i czemu się nie odzywasz, co? 

- Ja bym jej tego nigdy nie zrobił.

- Oj dobra, dobra, ja też już tego więcej, nie zrobię, obiecuję, tylko daj mi do niej zadzwonić, błagam.

Facet wstał z krzesła i nie odzywał się przez chwilę.

- W porządku, niech stracę, pozwalam ci zadzwonić, po raz drugi ze względu na to biedne dziecko, chociaż chyba lepiej byłoby dla niego, gdybyś spędził z nami noc. Może to by cię oduczyło zaczepiania innych i chlania w klubach.

Ucieszył się w duchu. Odniósł zwycięstwo. I choć wciąż szumiało mu w głowie, to potrafił trzeźwo myśleć, a co za tym idzie, wykiwać policjanta. Funkcjonariusz podał mu telefon, a ten od razu wybrał jeden numer. Courtney.

*

Przeciągnął się na skórzanej kanapie usytuowanej w centralnej części jego przestronnego, nowoczesnego salonu i spojrzał na armagedon panujący wokół niego. Sterty papierów walały się dosłownie wszędzie. Dokumenty wpłat, wypłat, księgowości z ostatniego kwartału, kilka wymagających przejrzenia raportów oraz propozycji poprawek do umów z ważnymi kontrahentami – jednym słowem wszystkie „przyjemności,” będące konsekwencjami jego ponad tygodniowej nieobecności.

Oczy kleiły mu się niemiłosiernie, ale nie chciał spać, dlatego właśnie wlał w siebie już dwa dzbanki kawy. Tylko w ten sposób mógł zachować, jako takie skupienie, umożliwiające mu pracę nad dokumentami. Prawdę powiedziawszy najchętniej wywaliłby do kosza cały ten stos makulatury. Nienawidził roboty papierkowej i zawsze dokładał wszelkich starań, żeby tylko uniknąć wypełniania jej po godzinach. Tymczasem dzisiaj sam, z własnej woli w drodze powrotnej od Demi zajechał do biura po dokumenty. Dobrze, że w firmie nikt jeszcze nie zdołał dowiedzieć się o wielkich wieściach, a przynajmniej takie odniósł wrażenie, bo nikt nie zaczepiał go z gratulacjami i nie zadawał żadnych niewygodnych pytań. Na recepcji Ashley nawet go chyba nie zauważyła, mocno zajęta nakładaniem czerwonego lakieru na swoje sztuczne paznokcie, na które pewnie wydawała połowę swojej miesięcznej pensji. Chciał po prostu jak najszybciej odebrać teczki z dokumentami i wrócić do siebie. Niewiele brakowało, a nawet by mu się to udało, gdyby na ostatniej prostej dzielącej go od windy nie napotkał surowego wzroku wuja Roberta, który bez słów, jedynie skinieniem głowy wskazał na swój gabinet, wyrażając tym niemą prośbę, nieznoszącą sprzeciwu. Nie chciał słuchać kolejnego wywodu, który zdawał się być nieuchronny, szczególnie po tym, jak zachował się w szpitalu, gdy matka postanowiła odstawić swoją szopkę. Usiadł na krześle naprzeciw wielkiego mahoniowego biurka Roba z miną nieszczęśnika oczekującego na skazujący wyrok. Tymczasem ten nie nadszedł. Wuj przez krótką chwilę siedział w ciszy, a później poklepał go po ramieniu i pogratulował odwagi. Przyznał mu rację, a później wspomniał coś, że Denise obraziła się śmiertelnie, ale to akurat go nie obchodziło, czego z resztą nie omieszkał wspomnieć. Później jeszcze zapytał, jakim cudem szwęda się po biurze, zamiast opiekować się małym i Demi. Ale nawet nie musiał odpowiadać, bo przecież doskonale znał odpowiedź.

            Zanim wlał do kubka kolejną porcję dawno wystygłej już kawy, po raz kolejny sprawdził swój telefon, udając, że interesuje go godzina na wyświetlaczu. Nadal brak nowych nieodebranych połączeń. Gdzieś po trzeciej uporządkowanej teczce i pierwszym opróżnionym dzbanku stracił głupią, bezsensowną nadzieję, że jednak zadzwoni. Cholera, przecież za dobrze ją znał. Na pewno ze wszystkim sobie poradziła, a Nate był wykąpany, najedzony i spał spokojnie w tanim, białym lakierowanym łóżeczku, chociaż u niego w mieszkaniu czekał na niego zupełnie nowy, wyremontowany pokój. Nie, wcale nie uważał, że dzięki meblom za kilka tysięcy zamiast łóżeczka z supermarketu za dwieście dolców miał po swojej stronie jakiś duży argument. Po prostu nieustannie szukał jakiegoś powodu, dla którego Demi zgodziłaby się na jego propozycję. Szczególnie, że nie chciała mu uwierzyć w tej najważniejszej kwestii. Gdyby tylko nie była tak uparta… Zastanawiał się, ile razy jeszcze będzie musiał w kółko powtarzać, że ją kocha zanim wreszcie cokolwiek do niej dotrze. Tak, był kłamcą, niewartym zaufania, ale przecież próbował pokazać, jak bardzo się zmienił. A mimo wszystko nadal trzymała go na dystans, zupełnie jakby był najgorszym zbrodnialcem.

            Nie miał jednak czasu, by zbyt długo rozmyślać nad swoim pierdzielonym szczęściem, bo sygnał nadchodzącego połączenia momentalnie wrócił go do rzeczywistości. Niewiele myśląc, chwycił za hałasujące urządzenie, a mina zrzedła mu w jednej chwili. Matt. Czyli nadal miała gdzieś jego pomoc. Zastanawiał się czy odebrać. Z jednej strony miło byłoby z kimś pogadać, a przyjaciel zawsze służył mu dobrą radą, ale… Co on mógł mu powiedzieć, skoro nie miał nawet pojęcia, jak to jest mieć dziecko, którego matka szczerze cię nienawidzi i najchętniej wysłałaby cię w kosmos? No właśnie. Ich relacja była popieprzona. Zastanawiał się, czy od samego początku znajomości, zrobili cokolwiek w odpowiedniej kolejności, ale szczerze w to wątpił. Było to śmieszne i dołujące za razem, bo skomplikowana natura Wiedźmy jeszcze nigdy nie ułatwiła niczego, a już na pewno nie pomagała mu w naprawieniu wszystkiego tego, co spieprzył. Jeszcze gdyby nie próbowała ciągle udawać całkowicie samodzielnej, mimo że czasem naprawdę potrzebowała wsparcia, łatwiej byłoby mu jakoś do niej dotrzeć. Ale Demi nigdy nie prosiła o niczyją pomoc. Zastanawiał się, czy z przekory, a może jakiegoś innego, głębszego powodu. Jedynym wyjątkiem od tej reguły były dwukrotne wycieczki na szpitalną izbę przyjęć, w tym ta ostatnia zakończona na porodówce. Ale od tej pory znowu zaczęła stopniowo odbudowywać mur. „Naprawdę, poradzę sobie sama.” – za każdym razem, kiedy słyszał to z jej ust, miał ochotę strzelić sobie w łeb. Im bardziej się starał, tym bardziej ona odsuwała go od siebie.  W tym właśnie momencie ponownie dał o sobie znać jego telefon. Z początku pomyślał, że to Matt próbuje po raz kolejny, ale coś tknęło go by zerknąć na wyświetlacz.

            - Joe?

Zapytała wyjątkowo dziwnym tonem, nim zdążył cokolwiek powiedzieć.

            - Coś się dzieje? - Ciężko było mu cokolwiek wywnioskować, ale jedno wiedział na pewno. Gdyby wszystko było w porządku, nie dzwoniłaby o jedenastej w nocy, żeby urządzić sobie miłą towarzyską pogawędkę.

            - Tak… nie… nie wiem. Płacze bez przerwy już trzecią godzinę, ciągle się pręży i podkula nóżki, a ja nie wiem, co mam zrobić, żeby wreszcie się uspokoił!

 Wyłkała mu do słuchawki, tak żałosnym tonem, że sam miał ochotę się rozpłakać. Usłyszał, jak otwiera drzwi i momentalnie usłyszał wrzask Nate’a, bo nie brzmiało to, jak zwykły płacz, którego dotychczas doświadczył.

            - Sprawdzałaś czy nie ma gorączki?

            - Wszystko jest w porządku, ale nawet na chwilę nie chce przestać wyć!

            Brzmiała naprawdę źle. Jeszcze chyba nigdy nie słyszał jej takiej rozchwianej i zrezygnowanej. Momentalnie zaczął zastanawiać się, co z tą sytuacją zrobić. A przeokropne wycie Nathana w tle, dosłownie wiercące dziury w mózgu, na pewno nie pomagało mu w zachowaniu zdrowego myślenia.

            - Mam zadzwonić po pediatrę? – Przypomniał sobie o telefonie do ordynatora neonatologii, który przy wypisie podał mu swój numer i kazał dzwonić, jakby działo się coś niedobrego. A płacz synka zdecydowanie wskazywał na sytuację z tego gatunku.

            - Nie… Po prostu przyjedź.

            Rozłączyła się, a on nie myśląc za wiele zerwał się prosto do wyjścia, po drodze zabierając portfel, dokumenty i klucze do samochodu.